15. Elma İçinden Sonsuz Aşka : Alegorik Bir Fabl Masalı

Önsöz

Bu hikâye, bir elmanın içinde başlayan küçük bir yolculukla açılır. Mırıl ve Kıvır, iki minik larva olarak dünyaya gözlerini açar; ama bu gözler, sadece elmayı değil, elmanın ötesindeki büyük bir bahçeyi görmeye başlar. Elma, bir yuvadır; çekirdekler, bir gelecek; güneş, bir ışık; kanatlar, bir aşktır. Her adımda, bu küçük varlıklar, büyük bir düzenin parçası olduklarını keşfeder.

“Elma İçinden Sonsuz Aşka”, bir fabl masalı gibi görünse de, aslında hepimizin alegorik hikâyesidir. Sorgulayan bir larva gibi başlarız, kozada değişiriz, kelebek olup uçarız. Ve belki de en güzeli, bu uçuşta sevgiyi buluruz. Bu kitap, bir Ustayı anlatır; her şeyi planlayan, her şeye hayat veren, küçük bir elmadan koca bir bahçeye kadar her detayı yazan bir Ustayı. Çocuklar için bir macera, büyükler için bir ayna olsun diye yazıldı.

Şimdi, elmanın kabuğuna konun ve Mırıl ile Kıvır’ın kanatlarında bu bahçeyi keşfedin. Belki siz de, kendi elmanızın ötesinde bir huzur bulursunuz.

Yapay Zeka Diyaloglarını Dinle

ismail çakır · Elmadan Sonsuz Aşka_ Alegorik Bir Fabl

Bölüm 1: Yumurtada İlk Uyanış

Sonbaharın serin bir akşamında, bir elma ağacının en yüksek dallarından birinde, kırmızı ve parlak bir elma hafifçe sallanıyordu. Rüzgâr, yaprakların arasından usulca geçerken, elmanın kabuğunda, gözle görülmeyecek kadar küçük iki yumurta, Mırıl ve Kıvır, titreşmeye başladı. Henüz hayatın ne olduğunu bilmeyen bu minik varlıklar, kabuğun sıcak yüzeyine tutunmuş, sessiz bir bekleyiş içindeydi. Elma, sulu eti ve tatlı kokusuyla, sanki bir yuva gibi onları sarıyordu. Güneş batarken, son ışınları elmanın yüzeyinde dans etti ve yumurtaların içinde bir şeyler kıvırdandı. Hayat, ufacık bir çatlakla kendine yol buluyordu.

Mırıl, ilk titreşimi hissedendi. Minik yumurtasının içinde, henüz göremediği ama sezebildiği bir dünyada, düşünceleri uyanmaya başladı.

Mırıl sesini duyurmak için bağırdı, “Orada kimse var mı?!”

Sanki bir rüya gibi, sesi Kıvır’a ulaştı. Kıvır, Mırıl'ın sesini duyup cevap verdi: “Ben varım. Benim adım Kıvır.”

Mırıl merakla konuştu: “Benim adım da Mırıl.” Sonra biraz duraksayıp fısıldadı: “Kıvır, biz neredeyiz? Burası neresi?”

Kıvır'ın sesi titrek ama meraklıydı. “Bilmiyorum ama sıcacık, her şey yumuşak… Sence neden buradayız?”

Kıvır, yanındaki yumurtada hafifçe kıvırdandı. Onun sesi daha sakin, ama bir o kadar şaşkındı. “Bilmem, Mırıl. Sanırım bir şey bekliyoruz. Ama haklısın, burası çok sakin ve düzenli. Sanki biri bizi buraya yerleştirdi.”

Mırıl’ın içinde bir merak uyandı. Yumurtanın kabuğu, ona güven veriyordu. Dışarıdan gelen hafif rüzgâr sesi, içerideki sessizliği bozuyor, ama yine de her şey yerli yerindeydi. “Bu yumurta, tesadüf olamaz, Kıvır,” dedi, sesinde bir heyecan dalgası. “Kabuğu sağlam, içindeyiz… Bir planın parçası gibi hissediyorum.”

Kıvır, bir an duraksadı. Yumurtasının kabuğu oksijeni ve kokuları geçirebildiği için, elmanın kokusunu içine çekebildi. Tatlı bir koku, ona henüz bilmediği bir huzur veriyordu. “Belki de öyledir, Mırıl,” diye cevap verdi. “Ama ne planı? Henüz hiçbir şey göremiyoruz ki.”

Mırıl, düşüncelerinde daha derine daldı. Yumurtanın kabuğu, sanki bir zırh gibi onları koruyordu. İçerideki sıcaklık, dışarıdaki serin havadan farklıydı. “Görmesek de hissedebiliyoruz,” dedi. “Bu yumurta, sanki bizim için yapılmış bir yuva. Düşünsene, her şey tam bize göre. Tesadüfen böyle olabilir mi?”

Kıvır, bu soruya hemen cevap veremedi. Yumurtasının içinde, elmanın yüzeyine daha çok yaslandı. Kabuğun pürüzsüzlüğü, ona garip bir güven hissi aşılıyordu. “Bilmiyorum, Mırıl,” diye mırıldandı. “Ama haklısın, garip bir düzen var. Sanki bir el, bizi buraya koydu.”

Mırıl’ın sesi biraz daha yükseldi, heyecanını gizleyemiyordu. “Evet, bir el!” dedi. “Bir Usta olmalı, Kıvır. Bu yumurtayı yapan, bizi de düşünmüş olmalı. Yoksa neden her şey bu kadar kusursuz olsun?”

Kıvır, bu fikre gülümsediğini hissetti, ama yumurtanın içinde bunu göstermek imkânsızdı. “Usta mı?” diye sordu. “Kulağa hoş geliyor. Ama neden bizi bu yumurtaya koydu sence?”

Mırıl, bir an durdu. Elmanın kokusu, ona bir cevap fısıldıyor gibiydi. “Belki bir yolculuk için,” dedi yavaşça. “Bu yumurta, sadece bir başlangıç olabilir. Bu yumurta, sanki daha büyük bir şeyin parçası. Altında, onu taşıyan başka bir şey varmış gibi.”

Kıvır, bu fikri kafasında evirip çevirdi. Dışarıdan gelen rüzgârın sesi, elmanın dalını hafifçe salladı. Yumurtalar, bu sallantıda bile güvendeydi. “Büyük bir şeyin parçası mı?” diye tekrarladı. “Peki, neyi bekliyoruz o zaman?”

Mırıl, sesini alçalttı, sanki bir sırrı paylaşıyormuş gibi. “Bilmiyorum, Kıvır. Ama yakında anlayacağız. Yumurtamız ve bu büyük şey, bize bir şey anlatmak istiyor. Uyumadan önce şunu düşün: Bu kadar güzel bir yuvayı kim yaptı?”

Kıvır, bir an sustu. Yumurtanın kabuğundan gelen hafif bir sıcaklık, onu uykuya çekiyordu. “Haklısın, Mırıl,” dedi sonunda. “Uyuyalım şimdi. Belki rüyalarımızda görürüz bu Ustayı.”

Gece ilerledikçe, elma ağacının dalında sessizlik hâkim oldu. Rüzgâr, yaprakların arasından süzülürken, elma hafifçe sallandı. Mırıl ve Kıvır, yumurtalarının içinde derin bir uykuya daldı. Ama bu uyku, sıradan bir dinlenmeden fazlasıydı. İçlerinde bir kıpırtı büyüyordu; hayat, onları yavaşça dışarıya, elmanın sulu dünyasına doğru itiyordu.

Sabahın ilk ışıkları elmanın kabuğuna vurduğunda, yumurtalar çatladı. Minik larvalar, Mırıl ve Kıvır, elmanın etine doğru ilk adımlarını attı. Henüz bilmiyorlardı, ama bu çatlak, sadece bir elmanın değil, büyük bir bahçenin kapısını aralıyordu. Mırıl’ın soruları, Kıvır’ın şüpheleri, onları bekleyen uzun bir yolculuğun ilk tohumlarıydı.

Bölüm 2: Larva - Eczaneyi Keşfetmek

Gün doğarken, Mırıl ve Kıvır yumurtalarından çıktı. Minik larvalar olarak elmanın kabuğundan içeri, sulu ve tatlı etine doğru ilk adımlarını attılar. Elmanın içi, onlara kocaman bir dünya gibiydi. Her yer yumuşak, her lokma tatlıydı. Hava, elmanın kokusuyla doluydu; sanki bir bahçenin tüm güzellikleri bu küçük meyvede toplanmıştı. Mırıl, başını kaldırıp etrafına bakındı. Elmanın eti, ışığın süzülmesiyle hafifçe parlıyordu. Kıvır ise hemen beslenmeye başladı, küçük ağzıyla bir parça koparıp yuttu.

Mırıl, bir lokma aldıktan sonra durdu. Tat, ona garip bir mutluluk veriyordu. Başını Kıvır’a çevirdi ve sesinde bir heyecanla konuşmaya başladı. “Kıvır, bu elma bir eczane gibi değil mi?” dedi, gözleri parlayarak. “Her şey ölçülü: tat, su, her lokma tam bize göre.”

Kıvır, ağzındaki parçayı çiğnerken bir an duraksadı. Başını kaldırıp Mırıl’a baktı, kaşlarını çatar gibi yaptı ama larvaların kaşı olmadığı için bu sadece komik bir kıvırdanış olarak kaldı. “Elma işte, Mırıl,” diye cevap verdi, sesi biraz alaycı. “Ağaçta büyür, bize denk gelir. Eczane de neymiş duymadım?”

Mırıl, elmanın etinde küçük bir tünel kazmaya başladı. Hem ilerliyor hem de konuşuyordu. “Bende bilmiyorum ama, içgüdünle düşün biraz, Kıvır,” dedi. “Bir eczanede her şey hazırdır, değil mi? Kavanozlar dolusu ilaç, hepsi ölçülü, hepsi bir amaç için. Bu elma da öyle. Şu tatlılık bize enerji veriyor, susuzluğumuzu gideriyor. Sanki biri bunu bizim için hazırladı.”

Kıvır, bir parça daha yedi. Elmanın suyu ağzından süzülürken, Mırıl’ın sözlerini kafasında tarttı. “Hmmm… Haklı olabilirsin,” diye mırıldandı. “Ama içgüdümün dediğine göre bir eczanede ilaçları bir usta hazırlarmış. Sence bu elmayı kim hazırladı?”

Mırıl, tünel kazmayı bırakıp Kıvır’ın yanına geldi. Elmanın etinde bir damla su parlıyordu; larvaların minik bedenleri bu damlanın yanında daha da küçük görünüyordu. “Bir Elma Ustası olmalı, Kıvır,” dedi, sesinde bir kesinlik. “Düşünsene, her şey yerli yerinde. Kabuk bizi koruyor, bu elma bizi besliyor. Tesadüf olabilir mi bu kadar kusursuzluk?”

Kıvır, damlaya bakıp başını salladı. Elmanın içindeki nem, ona hayat gibi geliyordu. “Belki de tesadüf değildir,” diye kabul etti. “Ama bu usta nerede? Onu göremiyoruz ki.”

Mırıl, elmanın etinde biraz daha ilerledi. Tünelin duvarları pürüzsüzdü, sanki bir sanat eseri gibi işlenmişti. “Görmesek de hissediyoruz, Kıvır,” dedi. “Bak, bu elmanın her parçası bize bir şey veriyor. Tıpkı bir eczanedeki gibi, her kavanozun bir amacı var. Bu Usta, bizi düşünmüş olmalı.”

Kıvır, Mırıl’ın peşinden tünelde ilerlemeye başladı. Elmanın kokusu, her nefeste daha yoğun geliyordu. “Peki, neden bizi düşünmüş olsun?” diye sordu. “Biz sadece küçük larvalarız.”

Mırıl, bir an durdu. Elmanın etinden bir parça koparıp yedi, sonra Kıvır’a döndü. “Küçük olabiliriz, ama bu elma bizim için büyük,” dedi. “Belki de bu Usta, küçük şeyleri bile unutmaz. Bize bu tatlı yuvayı verdiyse, bir sebebi vardır.”

Kıvır, bu fikri kafasında evirip çevirdi. Elmanın eti, ona her lokmada daha lezzetli geliyordu. “Hmmm… Bir sebep, ha?” diye mırıldandı. “Belki de haklısın. Bu elma, sanki bize bir şey anlatmak istiyor.”

Mırıl’ın sesi yükseldi, heyecanı artıyordu. “Evet, Kıvır!” dedi. “Bu elma bir hediye gibi. Bir eczane düşün: her ilaç, birine şifa verir. Bu elma da bize şifa veriyor, hayat veriyor. Bunu yapan Usta, her şeyi planlamış olmalı.”

Kıvır, tünelin duvarına yaslandı. Elmanın eti, ona yumuşak bir koltuk gibi geldi. “Planlamış, diyorsun,” diye tekrarladı. “Peki, bu planın sonu ne? Nereye gidiyoruz?”

Mırıl, bir an sustu. Elmanın içinden gelen hafif bir titreşim, sanki dışarıdaki dünyanın nabzı gibiydi. “Bilmiyorum, Kıvır,” dedi sonunda. “Ama bu elmanın içinde bile bu kadar güzellik varsa, dışarıda neler vardır, bir düşünsene. Bu Usta, bizi daha büyük bir şeye hazırlıyor olabilir.”

Kıvır, elmanın etinden bir lokma daha aldı. Tat, ona garip bir huzur veriyordu. “Belki de öyledir, Mırıl,” dedi. “Bu elma bir eczaneyse, biz de onun küçük misafirleriyiz. Bakalım bu Usta, bize başka ne gösterecek.”

Gün ilerledikçe, Mırıl ve Kıvır elmanın içinde tüneller kazmaya devam etti. Her lokma, onlara güç veriyor; her adım, meraklarını büyütüyordu. Elmanın eti, bir yandan besin, bir yandan yuva oluyordu. Mırıl’ın soruları, Kıvır’ın şüpheleri, bu sulu dünyanın içinde bir tohum gibi filizleniyordu. Henüz bilmiyorlardı, ama bu eczane, onların yolculuğunda sadece ilk duraktı.

Bölüm 3: Larva - Fabrikanın İzleri

Mırıl ve Kıvır, elmanın sulu etinde birkaç gün geçirmişti. Tüneller kazmış, tatlı lokmalar yemiş, bu küçük dünyanın tadını çıkarmıştı. Elmanın içi, onlara hem yuva hem ziyafet sunuyordu. Bir sabah, tünellerinden birinde ilerlerken, yolları sert ve parlak bir şeye çarptı. Elmanın ortasına vardıklarında, küçük, kahverengi çekirdeklerle karşılaştılar. Çekirdekler, elmanın yumuşak eti arasında dimdik duruyordu; sanki bu tatlı dünyanın kalbi gibiydiler. Mırıl, çekirdeklerden birine dokundu. Soğuk ve pürüzsüzdü, ama içinde bir sır saklıyor gibiydi.

Kıvır, çekirdeğin etrafında dolandı, minik ağzıyla hafifçe yokladı ama ısıramadı. Başını Mırıl’a çevirdi. “Bu da ne, Mırıl?” diye sordu, sesinde bir şaşkınlık. “Elmanın eti yumuşakken, bunlar neden bu kadar sert?”

Mırıl, çekirdeğe daha yakından baktı. Elmanın ışığı, çekirdeğin yüzeyinde küçük bir yansıma yaptı. “Kıvır, bak şu çekirdeklere!” dedi, sesinde bir keşif heyecanı. “Minicik ama içinde koca bir ağaç saklı. Bu bir fabrika gibi değil mi?”

Kıvır, başını kaşır gibi yaptı ama larvaların böyle bir hareketi yapamayacağını fark edince sadece kıvırdandı. “Fabrika mı?” diye sordu, şüpheyle. “Ne alaka, Mırıl? Bunlar sadece tohum işte.”

Mırıl, çekirdeğin etrafında bir tur attı. Elmanın eti, çekirdekleri korumak için bir yastık gibi sarıyordu. “Düşün, Kıvır,” dedi, sesini yükselterek. “Bir fabrika, basit bir şeyden binlerce ürün yapar. Bu çekirdek de öyle. Toprağa düşse, yeni elmalar üretecek. Fabrikayı bir usta kurar, değil mi?”

Kıvır, çekirdeğe bir kez daha baktı. Minik boyutu, ona basit görünüyordu ama Mırıl’ın sözleri kafasında bir şeyleri kıpırdatmıştı. “Haklısın…” diye mırıldandı. “Bu küçük şey, koca bir ağaç mı yapacak? Garip bir iş bu.”

Mırıl, çekirdeklerin yanına oturdu. Elmanın kokusu, çekirdeklerin sertliğiyle tezat oluşturuyordu. “Garip değil, muhteşem!” dedi. “Sanki bu elma, büyük bir makinenin parçası. Çekirdekler de bu fabrikanın ürünleri. Peki, bu makineyi kim kurdu, Kıvır?”

Kıvır, bir parça elma eti yedi, sonra çekirdeğin yanına geldi. “O Elma Ustası mı diyorsun yine?” diye sordu, sesinde bir gülümseme. “Eczane dedin, şimdi fabrika… Bu Usta bayağı meşgul biri olmalı.”

Mırıl, Kıvır’ın alaycı tonuna güldü ama ciddiyetini korudu. “Evet, Kıvır!” dedi. “Bu Usta, her şeyi düşünmüş. Elmanın eti bizi besliyor, çekirdekler geleceği taşıyor. Bir fabrika gibi çalışıyor bu elma, ama tesadüfen değil. Birinin eliyle.”

Kıvır, çekirdeğin etrafında bir tur daha attı. Elmanın ortasında, bu minik tohumların duruşu ona garip bir düzen hissi veriyordu. “Peki, neden böyle bir fabrika yapsın ki?” diye sordu. “Bizi beslemek yetmez miydi?”

Mırıl, bir an sustu. Çekirdeğin yüzeyine dokundu, sanki içindeki sırrı hissetmeye çalışıyordu. “Belki sadece bizi beslemek için değil,” dedi yavaşça. “Bu çekirdekler, yeni elmalar demek. Yeni elmalar, yeni larvalar demek. Bu Usta, sadece bugünü değil, yarını da planlamış.”

Kıvır, bu fikri kafasında evirip çevirdi. Elmanın etiyle çekirdekler arasındaki uyum, ona birden bire mantıklı geldi. “Vay be, Mırıl,” dedi. “Bu elma, sanki bir makine. Çekirdekler de onun küçük parçaları. Ama bu makineyi kim çalıştırıyor?”

Mırıl, çekirdeklerin yanından elmanın etine geri döndü. Bir lokma aldı, tat ona güç veriyordu. “Bilmiyorum, Kıvır,” dedi. “Ama bu Usta, her şeyi görüyor olmalı. Çekirdekler bile onun planının bir parçasıysa, biz de öyleyiz.”

Kıvır, çekirdeğin yanına oturdu. Elmanın içinden gelen hafif bir titreşim, sanki dışarıdaki ağacın nefesi gibiydi. “Haklı olabilirsin,” diye kabul etti. “Bu fabrika, küçük görünüyor ama büyük bir iş yapıyor. Belki de bu Usta, bizi bir şeylere hazırlıyor.”

Mırıl’ın sesi parladı, gözleri çekirdeklerdeydi. “Evet, Kıvır!” dedi. “Bu elma bir fabrika, çekirdekler onun hediyesi. Dışarıda koca bir bahçe var, hissediyorum. Bu Usta, bize sadece bir elma değil, bir dünya vermiş.”

Kıvır, bir lokma daha yedi. Elmanın tadı, ona her zamankinden daha anlamlı geldi. “Belki de öyledir, Mırıl,” dedi. “Bu fabrikanın içinde büyüyorsak, bakalım bizi nereye götürecek.”

Günler geçtikçe, Mırıl ve Kıvır elmanın içinde büyümeye devam etti. Çekirdeklerin etrafında tüneller kazdılar, her lokmada elmanın mucizesine biraz daha hayran kaldılar. Mırıl’ın soruları, Kıvır’ın şaşkınlığı, bu tatlı fabrikanın içinde bir tohum gibi yeşeriyordu. Henüz bilmiyorlardı, ama bu çekirdekler, onların küçük dünyalarının ötesinde bir bahçenin kapısını aralıyordu.

Bölüm 4: Larva - Ordugâhın Düzeni

Mırıl ve Kıvır, elmanın içinde geçirdikleri günlerle büyümüştü. Tünelleri genişlemiş, çekirdeklerin etrafındaki sulu eti iyice keşfetmişlerdi. Elma, onlara hem bir yuva hem bir ziyafet sunuyordu. Bir öğleden sonra, tünellerinden birinde dinlenirken, Mırıl elmanın içindeki sessiz düzeni fark etti. Kabuk dışarıdan gelen rüzgâra karşı dimdik duruyor, elma onları besliyor, çekirdekler ise elmanın ortasında bir nöbetçi gibi bekliyordu. Her şey, sanki birbiriyle uyum içinde işliyordu. Mırıl, bu düşünceyle Kıvır’a döndü.

“Kıvır, bu elma bir ordugâh gibi değil mi?” dedi, sesinde bir hayranlık. “Kabuk koruyor, elma besliyor, çekirdekler planlıyor. Hepsi birbiriyle uyumlu.”

Kıvır, tünelin duvarına yaslanmış, bir parça elma yiyordu. Mırıl’ın sözleriyle lokmasını yuttu ve başını kaldırdı. “Ordugâh mı?” diye sordu, sesinde hafif bir alay. “Abarttın bence, Mırıl. Bu sadece bir elma.”

Mırıl, tünelden biraz ilerledi ve elmanın kabuğuna yakın bir noktaya geldi. Dışarıdan gelen rüzgârın hafif uğultusu, kabuğun sağlamlığını hissettiriyordu. “Hayır, Kıvır, düşün!” dedi, sesini yükselterek. “Bir orduda her şey organize değil midir? Askerlerin kıyafetleri, yiyecekleri, görevleri… Hepsi birbiriyle uyumludur. Bu elma da öyle. Her parçası bir iş yapıyor.”

Kıvır, Mırıl’ın yanına geldi. Kabuğun iç yüzeyine dokundu; sert ama güven vericiydi. “Hmmm… Haklı olabilirsin,” diye mırıldandı. “Kabuk bir kalkan gibi, gerçekten. Ama ordugâhsa, bu kadar küçük bir ordu mu olur?”

Mırıl, elmanın etine geri döndü ve bir lokma aldı. Tat, ona her zamanki gibi enerji veriyordu. “Küçük olabilir, ama kusursuz,” dedi. “Bir orduda her askerin ihtiyacı farklıdır, ama komutan hepsini yönetir. Bu elmayı da bir Komutan yönetiyor olmalı, Kıvır.”

Kıvır, bir an durdu. Elmanın içindeki sessiz titreşim, sanki bir nabız gibiydi. “Komutan mı?” diye sordu. “Yani o Elma Ustası mı yine? Eczane dedin, fabrika dedin, şimdi de ordu…”

Mırıl, Kıvır’ın alaycı tonuna gülümsedi ama ciddiyetini korudu. “Evet, Kıvır!” dedi. “Bu Usta, her şeyi bir ordu gibi düzenlemiş. Kabuk bizi koruyor, meyve eti bizi besliyor, çekirdekler geleceği hazırlıyor. Tesadüfen bu kadar uyum olabilir mi?”

Kıvır, tünelin duvarına yaslandı. Elmanın eti, ona yumuşak bir koltuk gibi geliyordu. “Peki, bu Komutan nerede?” diye sordu. “Bizi görüyor mu sence?”

Mırıl, çekirdeklerin olduğu yere doğru ilerledi. Çekirdekler, elmanın ortasında birer asker gibi duruyordu. “Bilmiyorum, Kıvır,” dedi. “Ama bence görüyor. Biz küçük larvalarız, ama bu ordugâhta bir yerimiz var. Her şey bu kadar yerli yerindeyse, bizi de unutmamıştır.”

Kıvır, çekirdeklerin yanına geldi. Minik tohumların duruşu, ona garip bir düzen hissi veriyordu. “Haklısın, Mırıl,” diye kabul etti. “Bu elma, sanki bir ordu gibi işliyor. Kabuk kalkan, meyve eti erzak, çekirdekler de askerler gibi geleceği bekliyor.”

Mırıl’ın sesi parladı, gözleri elmanın her köşesine bakıyordu. “Evet, Kıvır!” dedi. “Ve bu ordugâh, tek bir Komutan’ın emriyle çalışıyor. Dışarıda rüzgâr esiyor, ama kabuk bizi koruyor. Biz burada büyüyoruz, ama çekirdekler başka bir zaman için hazır. Bu Usta, her şeyi düşünmüş.”

Kıvır, bir lokma daha yedi. Elmanın tadı, ona her zamankinden daha anlamlı geliyordu. “Belki de öyledir,” dedi. “Peki, bu ordugâhın amacı ne? Biz neden buradayız?”

Mırıl, bir an sustu. Elmanın içinden gelen hafif bir sıcaklık, ona bir cevap fısıldıyor gibiydi. “Belki bir görev için, Kıvır,” dedi yavaşça. “Bu elma, bir başlangıç. Bu ordugâhta büyüyoruz, ama dışarıda daha büyük bir şeyler var. Bu Komutan, bizi ona hazırlıyor olabilir.”

Kıvır, bu fikri kafasında evirip çevirdi. Elmanın etiyle kabuğu arasındaki uyum, ona birden bire mantıklı geldi. “Vay be, Mırıl,” dedi. “Bu elma küçük bir ordugâhsa, dışarıda koca bir bahçe var demektir. Belki de biz bu ordunun küçük askerleriyiz.”

Mırıl, tünelin duvarına dokundu. Elmanın düzeni, ona bir huzur veriyordu. “Aynen öyle, Kıvır,” dedi. “Bu Komutan, bizi de çekirdekler gibi unutmamış. Hepimizin bir yeri var bu planda.”

Günler ilerledikçe, Mırıl ve Kıvır elmanın içinde büyümeye devam etti. Tüneller kazdılar, çekirdeklerin etrafında dolaştılar, elmanın uyumuna her lokmada daha çok hayran kaldılar. Mırıl’ın soruları, Kıvır’ın şaşkınlığı, bu küçük ordugâhta bir çiçek gibi açılıyordu. Henüz bilmiyorlardı, ama bu elma, onları büyük bir bahçenin kapısına bir adım daha yaklaştırıyordu.

Bölüm 5: Larva - Lambanın Sırrı

Mırıl ve Kıvır, elmanın içinde geçirdikleri günlerle iyice büyümüştü. Tünelleri elmanın her köşesine yayılmış, çekirdeklerin etrafındaki sulu eti bir yuva gibi sarmıştı. Bir sabah, tünellerinden birinde ilerlerken, Mırıl kabuğa yakın bir noktada durdu. Elmanın dışından gelen hafif bir sıcaklık, eti ısıtıyordu. Bu sıcaklık, her gün düzenli bir şekilde gelip gidiyor, elmayı canlı tutuyordu. Mırıl, bu hisle başını kaldırdı ve Kıvır’a seslendi. Elmanın kokusu, tatlı bir esintiyle doluydu.

“Kıvır, dışarda bir lamba var sanki,” dedi Mırıl, sesinde bir merak dalgası. “Her gün elmamızı ısıtıyor, büyütüyor.”

Kıvır, tünelin diğer ucundan Mırıl’ın yanına geldi. Kabuğun iç yüzeyine dokundu; sıcaklık, ona garip bir enerji veriyordu. “Güneş mi diyorsun?” diye sordu, sesinde bir şaşkınlık. “Evet, hissediyorum. Ama lamba ne alaka?”

Mırıl, kabuğun yakınında bir parça elma eti yedi. Tat, her zamankinden daha yoğun geliyordu. “Düşün, Kıvır,” dedi, sesini yükselterek. “Bir şehirde lambalar sönmeden yanar, her yeri aydınlatır. Bu güneş de öyle. Elmamıza hayat veriyor. Lambayı bir usta yakar, değil mi?”

Kıvır, kabuğun iç yüzeyine yaslandı. Sıcaklık, elmanın etine kadar süzülüyordu. “Hmmm… Haklısın,” diye mırıldandı. “Güneş her gün geliyor, gidiyor, ama sönmüyor. Garip bir lamba bu.”

Mırıl, tünelde biraz daha ilerledi. Kabuğun ince bir noktasında, dışarıdan gelen ışığı hafifçe hissedebiliyordu. “Garip değil, muhteşem!” dedi. “Bu güneş lambası, elmamızı ısıtıyor, çekirdekleri hazır tutuyor. Sanki biri bunu bizim için yakmış.”

Kıvır, Mırıl’ın yanına geldi. Elmanın eti, güneşin sıcaklığıyla daha sulu gibiydi. “O Elma Ustası mı yine?” diye sordu, sesinde bir gülümseme. “Eczane dedin, fabrika dedin, ordugâh dedin, şimdi de lamba… Bu Usta çok iş yapıyor!”

Mırıl, Kıvır’ın alaycı tonuna güldü ama ciddiyetini korudu. “Evet, Kıvır!” dedi. “Bu Usta, her şeyi düşünmüş. Güneş, elmamıza güç veriyor. Sönmeden yanıyor, her gün aynı saatte geliyor. Tesadüfen böyle bir lamba olabilir mi?”

Kıvır, bir lokma elma yedi. Tat, ona her zamanki gibi enerji veriyordu, ama bu sefer sıcaklıkla birlikte daha farklıydı. “Peki, bu lamba nasıl sönmüyor?” diye sordu. “Bir lamba yanıyorsa, bir şey onu yakmalı, değil mi?”

Mırıl, bir an sustu. Kabuğun içinden gelen sıcaklık, ona bir sır fısıldıyor gibiydi. “Bilmiyorum, Kıvır,” dedi yavaşça. “Ama bu Usta, lambayı öyle bir yakmış ki, sönmesine gerek kalmıyor. Elmamız onun ışığıyla büyüyor, biz de öyle.”

Kıvır, kabuğun yanına oturdu. Elmanın eti, ona yumuşak bir koltuk gibi geliyordu. “Haklı olabilirsin,” diye kabul etti. “Bu güneş, sanki elmamızı görüyor. Bizi de görüyor mu sence?”

Mırıl, tünelin duvarına dokundu. Elmanın içindeki sıcaklık, sanki bir nabız gibiydi. “Bence görüyor, Kıvır,” dedi. “Bu lamba, sadece elmamızı değil, her şeyi aydınlatıyor olmalı. Bu Usta, küçük larvaları bile unutmaz.”

Kıvır, bu fikri kafasında evirip çevirdi. Güneşin sıcaklığı, ona garip bir huzur veriyordu. “Vay be, Mırıl,” dedi. “Bu elma bir eczane, bir fabrika, bir ordugâh… Şimdi de bir lambayla yaşıyor. Bu Usta, her şeye güç veriyor.”

Mırıl’ın sesi parladı, gözleri kabuğun ötesine bakıyordu. “Evet, Kıvır!” dedi. “Bu güneş lambası, elmamızın hayatını tutuyor. Dışarıda daha büyük lambalar varsa, bir düşün. Bu Usta, koca bir bahçeyi aydınlatıyor olmalı.”

Kıvır, bir lokma daha yedi. Elmanın tadı, ona her zamankinden daha anlamlı geliyordu. “Belki de öyledir, Mırıl,” dedi. “Bu lambanın ışığında büyüyorsak, bakalım bizi nereye götürecek.”

Günler ilerledikçe, Mırıl ve Kıvır elmanın içinde güneşin sıcaklığını daha çok hissetmeye başladı. Tüneller kazdılar, kabuğun yakınında dolaştılar, her lokmada elmanın mucizesine biraz daha hayran kaldılar. Mırıl’ın soruları, Kıvır’ın şaşkınlığı, bu küçük dünyanın içinde bir çiçek gibi açılıyordu. Henüz bilmiyorlardı, ama bu lamba, onları büyük bir bahçenin sırrına bir adım daha yaklaştırıyordu.

Bölüm 6: Pupa - Kozadaki Sessizlik

Mırıl ve Kıvır, elmanın içinde geçirdikleri haftalarla iyice büyümüştü. Tünelleri elmanın her köşesine yayılmış, çekirdeklerin etrafındaki sulu eti yemiş, güneşin sıcaklığını kabuğun içinden hissetmişlerdi. Bir gün, içlerinde garip bir his uyandı. Elmanın eti hâlâ tatlıydı, ama sanki bir şey onları dışarıya çağırıyordu. Mırıl, tünelin bir ucunda durup Kıvır’a baktı. Bedenleri ağırlaşmış, hareketleri yavaşlamıştı. Elmadan çıkma vakti gelmişti.

Kabuğun yakınında bir delik açtılar ve dışarıya, elma ağacının gövdesine ulaştılar. Hava serindi, rüzgâr yaprakların arasından süzülüyordu. Mırıl ve Kıvır, ağacın kabuğuna tutunarak kendilerine küçük birer koza örmeye başladı. İpekten iplikler, bedenlerini yavaşça sararken, bu sessiz süreçte düşünceleri uykuya dalar gibiydi. Kozalar tamamlandığında, iki küçük larva, pupa haline geldi. Elma artık geride kalmıştı; şimdi dinlenme zamanıydı.

Kozalarının içinde, Mırıl ve Kıvır rüyalarında konuşmaya başladı. Sessizlik, onlara garip bir huzur veriyordu. Mırıl, ilk sesi çıkardı, sesi yumuşak ama meraklıydı. “Kıvır, bu koza da bir planın parçası değil mi?” dedi. “Sanki biri bize ‘Dinlenin, değişeceksiniz’ dedi.”

Kıvır, kozasının içinde hafifçe kıvırdandı. Elmanın sıcaklığını özlemişti, ama bu yeni yer de ona güven veriyordu. “Evet, Mırıl,” diye cevap verdi, sesi uykulu. “Elmadan çıktık, şimdi buradayız. Her şey bir düzen içinde. Bu düzeni kim ayarladı?”

Mırıl, kozasının ipek duvarlarına yaslandı. Sessizlik, ona elmadaki günleri hatırlatıyordu. “O Elma Ustası, Kıvır,” dedi. “Elma bir başlangıçtı, eczane gibi, fabrika gibi, ordugâh gibi… Şimdi bu koza, yeni bir adıma geçiyoruz.”

Kıvır, bir an sustu. Kozanın içindeki karanlık, ona garip bir sakinlik veriyordu. “Haklı olabilirsin,” diye mırıldandı. “Ama neden böyle bir şey yapsın ki? Elmada mutluyduk.”

Mırıl, kozasının içinde elmanın tatlı kokusunu hatırladı. “Belki daha büyük bir mutluluk için,” dedi yavaşça. “Elma bize yetiyordu, ama bu Usta, sadece elmayla sınırlı değil. Bizi bir şeye hazırlıyor, hissediyorum.”

Kıvır, kozasının ipek yüzeyine dokundu. Yumuşak ama sağlamdı, sanki bir kalkan gibiydi. “Peki, neye hazırlıyor?” diye sordu. “Bu koza, sanki bir bekleme yeri. Neyi bekliyoruz?”

Mırıl, sesini alçalttı, sanki bir sırrı paylaşıyormuş gibi. “Bilmiyorum, Kıvır,” dedi. “Ama bu koza da bir mucize. Elmadan çıktık, şimdi değişiyoruz. Bu Usta, her şeyi bir düzen içinde tutuyor. Eczaneyi, fabrikayı, ordugâhı, lambayı… Hepsi onun planı.”

Kıvır, kozasının içindeki sessizliği dinledi. Rüzgârın hafif uğultusu, ağacın dallarından süzülüyordu. “Vay be, Mırıl,” dedi. “Bu koza, sanki bir ordugâhtaki çadır gibi. Dinleniyoruz, ama bir görev için.”

Mırıl’ın sesi parladı, kozanın karanlığında bir ışık gibiydi. “Evet, Kıvır!” dedi. “Bu Usta, bizi unutmuyor. Elma bir adımdı, bu koza bir başkası. Dışarıda daha büyük bir bahçe var, eminim.”

Kıvır, bu fikri kafasında evirip çevirdi. Kozanın ipek duvarları, ona elmanın kabuğunu hatırlatıyordu. “Belki de öyledir,” diye kabul etti. “Peki, bu değişim neye dönüşecek sence?”

Mırıl, bir an sustu. Kozanın içindeki sessizlik, ona bir cevap fısıldıyor gibiydi. “Bilmiyorum, Kıvır,” dedi sonunda. “Ama bu Usta, bize bir hediye daha verecek. Elma güzeldi, ama bu koza, başka bir güzelliğin habercisi.”

Kıvır, kozasının içinde uykuya dalarken gülümsediğini hissetti. “Haklısın, Mırıl,” dedi. “Uyuyalım şimdi. Bakalım bu Usta, bizi neye çevirecek.”

Günler geçti, kozalar ağacın gövdesinde sessizce bekledi. Rüzgâr dalları salladı, güneş ışınlarıyla kozaları ısıttı, ama Mırıl ve Kıvır bu sessizlikte değişiyordu. Elmadaki günler geride kalmıştı; şimdi bedenleri, kanatlara dönüşmek için hazırlanıyordu. Mırıl’ın soruları, Kıvır’ın şaşkınlığı, bu ipek yuvada bir tohum gibi saklıydı. Henüz bilmiyorlardı, ama bu koza, onları büyük bir bahçenin gökyüzüne taşıyacaktı.

Bölüm 7: Erişkin - Kanatların İlk Çırpınışı

Bir sabah, elma ağacının gövdesindeki kozalar titreşmeye başladı. Günlerdir sessizce bekleyen Mırıl ve Kıvır, ipekten yuvalarını yırtıp dışarı çıktı. Artık larva değillerdi; bedenleri, çirkin larvalardan zarif kelebeklere dönüşmüştü. Mırıl’ın kanatları, altın sarısı çizgilerle parlıyordu; Kıvır’ın kanatları ise mavi bir gökyüzünü andırıyordu. İlk kez ağacın dallarına tutundular, rüzgârın serinliğini hissettiler. Elma, aşağıda bir hatıra gibi duruyordu; şimdi dünya, onlara kocaman bir bahçe sunuyordu.

Mırıl, kanatlarını yavaşça çırptı. Hafif bir esintiyle havalandı, sonra dalın ucuna kondu. Gözleri, bu yeni bedeniyle parlıyordu. Kıvır’a baktı ve minik kalbi garip bir şekilde hızlandı. O çirkin larva, şimdi hayatında gördüğü en güzel varlığa dönüşmüştü. Kıvır da kanatlarını açtı, mavisi güneşin ışığında dans etti. İkisi de şaşkındı, ama bu şaşkınlıkta tatlı bir his vardı.

“Kıvır, bak şu dünyaya!” dedi Mırıl, sesinde bir hayranlık. “Elma sadece bir parçaymış. Sanki bir kitap gibi, her şey yazılmış.”

Kıvır, dalın üstünde Mırıl’ın yanına kondu. Kanatları, Mırıl’ın sarısına hafifçe değdi. Bu dokunuş, ona garip bir sıcaklık verdi. “Evet, Mırıl!” diye cevap verdi, sesi titrek. “Çiçekler, ağaçlar… Hepsi bir hikâye gibi. Ama sen… Seni böyle görünce, bu hikâye daha güzel oldu.”

Mırıl, Kıvır’ın sözleriyle duraksadı. Kanatları titredi, ama bu rüzgârdan değildi. “Bir kitapta her kelime anlamlıdır, Kıvır,” dedi, sesi yumuşacık. “Bu dünyayı kim yazdı sence? Ve neden seni böyle güzel yaptı?”

Kıvır, Mırıl’a daha yakından baktı. Sarı kanatlar, ona elmanın sıcaklığını hatırlattı. “O Elma Ustası olmalı,” dedi, gülümseyerek. “Eczane, fabrika, ordugâh, lamba… Şimdi de bir kitap yazmış. Ama seni görünce, sanırım bu kitapta en sevdiğim sayfa oldun.”

Mırıl’ın minicik kalbi hızlandı. Kanatlarını çırptı, Kıvır’ın mavisine hayranlıkla baktı. “Kıvır, ne diyorsun?” diye sordu, sesinde bir şaşkınlık ama bir o kadar mutluluk. “Elmada çirkin larvalardık, şimdi kanatları sanat eseri gibi süslü kelebeğiz. Sence bu Usta, bizi böyle buluşturmak mı istedi?”

Kıvır, dalın ucunda biraz daha yaklaştı. Kanatları, Mırıl’ın kanatlarına değdiğinde, ikisi de bir an havalandı. Rüzgâr, onları bir dansa davet eder gibiydi. “Belki de, Mırıl,” dedi, sesi sıcacık. “Bu Usta, elmayı bizim için yaptı, kozayı bizim için ördü. Şimdi kanatlarımız var, ve seni böyle görünce… Sanırım sana âşık oldum.”

Mırıl, havada bir tur attı, sonra Kıvır’ın yanına geri döndü. Kanatları, maviyle sarının birleştiği yerde parlıyordu. “Kıvır…” diye fısıldadı, sesi titrek. “Ben de seni görünce bir şey hissettim. Elmada sorguluyordum, ama şimdi anlıyorum. Bu Usta, bizi sadece dünyaya değil, birbirimize de getirdi.”

Kıvır, Mırıl’ın yanına kondu. İkisi, dalın ucunda yan yana durdu. Bahçe, çiçeklerin kokusuyla doluydu; güneş, kanatlarını ısıtıyordu. “Haklısın, Mırıl,” dedi. “Bu kitap, bizim hikâyemizmiş. Ve bu Usta, her satırını öyle güzel yazmış ki, seni buldum.”

Mırıl, Kıvır’a baktı. Çirkin larvalardan kelebeklere dönüşmüşlerdi, ama bu dönüşüm sadece bedenlerinde değildi. Kalpleri de değişmişti. “Evet, Kıvır,” dedi. “Bu Usta, elmadan kanatlara, her şeyi planlamış. Ve şimdi, seninle uçmak, bu planın en güzel parçası.”

İkisi, kanatlarını çırptı ve bahçenin üzerinde yükseldi. Çiçeklerin arasından geçtiler, rüzgârla dans ettiler. Elma, aşağıda bir hatıra gibiydi; koza, geçmişi saklıyordu. Ama şimdi, kelebekler olarak, birbirlerine âşıktılar. Mırıl’ın soruları, Kıvır’ın şaşkınlığı, bu büyük bahçede bir sevgiye dönüşmüştü. Henüz bilmiyorlardı, ama bu aşk, onları Ustalarının yazdığı kitabın en parlak sayfasına taşıyacaktı.

Bölüm 8: Erişkin - Gökyüzünün Lambaları

Mırıl ve Kıvır, kelebek olduklarından beri bahçede geçirdikleri günlerle birbirlerine daha da bağlanmıştı. Gündüzleri çiçeklerin arasında uçmuş, rüzgârla dans etmiş, kanatlarının güzelliğine hayran kalmışlardı. Ama bir gece, elma ağacının dalında yan yana konduklarında, gökyüzü onlara yeni bir sır sundu. Karanlık, sayısız yıldızla doluydu. Her biri, sönmeyen birer lamba gibi parlıyordu. Mırıl, sarı kanatlarını hafifçe çırptı ve başını gökyüzüne kaldırdı. Kıvır’ın mavi kanatları, yıldızların ışığında parıldıyordu.

Mırıl, gözlerini yıldızlardan alamadı. Bu ışıklar, ona elmadaki güneşin sıcaklığını hatırlattı, ama çok daha büyük, çok daha uzak bir şeydi. Kıvır’a döndü, sesinde bir hayranlık vardı. “Kıvır, şu yıldızlar!” dedi. “Lambalar gibi, sönmeden yanıyorlar.”

Kıvır, Mırıl’ın yanına biraz daha yaklaştı. Kanatları, sarıya değdiğinde sırtındaki küçücük kalbi hızlandı. Gökyüzüne baktı; yıldızlar, sanki bir bahçenin çatısındaki süsler gibiydi. “Evet, Mırıl,” diye cevap verdi, sesi yumuşacık. “Güneş gibi, ama çok daha fazla. Bu lambaları kim yakıyor sence?”

Mırıl, kanatlarını çırptı ve dalın ucuna kondu. Yıldızların ışığı, ona elmadaki günlerden çok daha büyük bir planı düşündürdü. “O Elma Ustası, Kıvır,” dedi. “Her biri bir şehir gibi, ama hepsi bir düzen içinde. Bu büyük bir sanat.”

Kıvır, Mırıl’ın yanına uçtu. İkisi, dalın ucunda yan yana durdu. Rüzgâr, kanatlarını hafifçe okşuyordu. “Haklısın, Mırıl,” dedi, gözleri yıldızlarda. “Bu Usta, elmayı ısıtan lambayı yaptı, şimdi de gökyüzünü aydınlatıyor. Seninle burada olmak, bu sanatı daha güzel yapıyor.”

Mırıl, Kıvır’ın sözleriyle gülümsedi. Kanatları titredi, ama bu sefer aşktan dolayıydı. “Kıvır, ne tatlısın,” diye fısıldadı. “Bu yıldızlar, sönmeden yanıyor. Elmadaki güneş gibi, ama daha büyük. Bu Usta, neden böyle bir bahçe yaptı sence?”

Kıvır, Mırıl’a baktı. Mavi kanatları, yıldızların ışığında bir gökyüzü gibiydi. “Belki bizim için, Mırıl,” dedi, sesi sıcacık. “Elmada larvalardık, şimdi kelebeğiz ve birbirimize âşığız. Bu lambalar, aşkımızı aydınlatıyor sanki.”

Mırıl, kanatlarını çırptı ve Kıvır’la birlikte havalandı. Gökyüzüne doğru yükseldiler, yıldızların altında bir tur attılar. “Evet, Kıvır,” dedi, sesinde bir mutluluk. “Bu Usta, elmadan kanatlara, her şeyi planlamış. Yıldızlar da onun lambaları. Seninle uçarken, bu planın en güzel ışığını görüyorum.”

Kıvır, Mırıl’ın yanında uçarken kanatları sarıya değdi. İkisi, yıldızların altında bir dansa başladı. “Mırıl, seninle bu gökyüzünde uçmak…” dedi, sesi titrek. “Bu lambalar, sanki bize yol gösteriyor. Bu Usta, bizi buluşturdu ve şimdi bu güzelliği paylaşıyoruz.”

Mırıl, Kıvır’a daha yakın uçtu. Yıldızların ışığı, kanatlarında parlıyordu. “Haklısın, Kıvır,” dedi. “Bu küçük elmadan geldik, ama bu bahçenin gökyüzündeyiz. Bu Usta, her şeyi böyle güzel yaptıysa, aşkımız da onun hediyesi.”

Kıvır, Mırıl’ın yanına kondu. İkisi, bir çiçeğin yaprağına indiler. Yıldızlar, üzerlerinde bir örtü gibiydi. “Evet, Mırıl,” dedi. “Bu lambalar sönmüyorsa, aşkımız da sönmez. Bu Usta, her şeye güç veriyor, bize de.”

Mırıl, Kıvır’a baktı. Sarı ve mavi, yıldızların ışığında birleşmişti. “Kıvır, seninle bu gökyüzünde uçmak…” diye fısıldadı. “Bu lambalar, elmadaki günlerden beri bizi izliyor olmalı. Bu Usta, aşkımızı da yazmış.”

Gece ilerledikçe, Mırıl ve Kıvır yıldızların altında uçmaya devam etti. Bahçe, çiçeklerin kokusuyla doluydu; gökyüzü, lambaların parıltısıyla yaşıyordu. Elma, bir hatıraydı; koza, bir geçitti. Ama şimdi, kelebekler olarak, aşkları bu büyük bahçenin en parlak yıldızıydı. Mırıl’ın soruları, Kıvır’ın şaşkınlığı, bu gökyüzünde bir sevgiye dönüşmüştü. Henüz bilmiyorlardı, ama bu lambalar, onları Ustalarının yazdığı kitabın sonsuz sayfalarına taşıyacaktı.

Bölüm 9: Erişkin - Huzurun Kanatları

Mırıl ve Kıvır, kelebek olduklarından beri bahçede geçirdikleri günlerle aşklarını yaşamıştı. Çiçeklerin arasında uçmuş, yıldızların altında dans etmiş, birbirlerinin kanatlarında bir dünya bulmuşlardı. Bir öğleden sonra, elma ağacının dalında yan yana konduklarında, bahçe onlara sakin bir güzellik sunuyordu. Rüzgâr, yaprakları usulca sallıyor; güneş, kanatlarını ısıtıyordu. Mırıl, sarı kanatlarını hafifçe çırptı ve Kıvır’ın mavi kanatlarına baktı. Aşkları, artık sadece bir heyecan değil, derin bir huzurdu.

Mırıl, bahçeye göz gezdirdi. Çiçekler, ağaçlar, gökyüzü… Her şey bir uyum içindeydi. Kıvır’a döndü, sesinde bir sakinlik vardı. “Kıvır, bu dünyada korkular var, ihtiyaçlar var,” dedi. “Ama bu düzeni görünce huzur buluyorum.”

Kıvır, Mırıl’ın yanına biraz daha yaklaştı. Kanatları, sarıya değdiğinde kalbi bir kez daha hızlandı, ama bu sefer huzurla. “Neden, Mırıl?” diye sordu, sesi yumuşacık. “Bu bahçe, seni neden böyle mutlu ediyor?”

Mırıl, dalın ucuna kondu ve gökyüzüne baktı. Yıldızların yerini şimdi güneş almıştı, ama hepsi aynı düzenin parçasıydı. “Çünkü bu Usta bizi unutmamış, Kıvır,” dedi. “Elmadan kanatlara, her şey onun planı. Ölüm bile bir son değil, yeni bir başlangıç. Seninle uçarken bunu anlıyorum.”

Kıvır, Mırıl’ın yanına uçtu. İkisi, dalın ucunda yan yana durdu. Bahçenin kokusu, onlara elmadaki günleri hatırlattı. “Haklısın, Mırıl,” dedi, sesinde bir hayranlık. “Elmada korkuyordum, ne olacağımızı bilmiyordum. Ama şimdi seninle bu bahçede, her şey anlamlı.”

Mırıl, Kıvır’a baktı. Mavi kanatlar, ona bir gökyüzü gibi geliyordu. “Kıvır, bu Usta her şeyi güzel yapmış,” dedi. “Eczane bize hayat verdi, fabrika geleceği gösterdi, ordugâh düzeni öğretti, lambalar yolumuzu aydınlattı. Ama seninle uçmak, bu planın en huzurlu parçası.”

Kıvır, kanatlarını çırptı ve Mırıl’la birlikte havalandı. Çiçeklerin üzerinde bir tur attılar, rüzgârla süzüldüler. “Mırıl, seninle bu bahçede uçarken…” dedi, sesi sıcacık. “Korkularım yok oluyor. Bu Usta, bizi buluşturdu ve bu huzuru verdi.”

Mırıl, Kıvır’ın yanında uçarken kanatları maviye değdi. “Evet, Kıvır,” dedi, sesinde bir mutluluk. “Bu dünyada rüzgârlar esiyor, günler bitiyor. Ama bu Usta’yı tanıyınca, her şey bir hediye gibi. Aşkımız da öyle.”

Kıvır, Mırıl’la birlikte bir çiçeğin yaprağına kondu. Güneş, kanatlarını ısıtırken, ikisi birbirine yaslandı. “Mırıl, bu huzur…” diye fısıldadı. “Elmada sorguluyorduk, kozada bekliyorduk. Ama şimdi, seninle bu bahçede, her şey tamamlanmış gibi.”

Mırıl, Kıvır’ın mavi kanatlarına baktı. Sarı ve mavi, birleştiğinde bir bahar gibiydi. “Haklısın, Kıvır,” dedi. “Bu Usta, bizi larvalardan kelebeklere çevirdi. Aşkımızı verdi, huzurumuzu yazdı. Kanatlarımız, bu planın en güzel kanıtı.”

Kıvır, Mırıl’a merakla sordu. “Mırıl, biz aslında hiçbir şey bilmediğimiz halde içgüdülerimizle düşününce hem felsefe yapabiliyor hem tefekkür edebiliyoruz. Sence bunu nasıl başarıyoruz? Bu inanılmaz…” dedi.

Mırıl, kendi kanatlarına baktı. “Pupa dönemini hatırlıyor musun? Çirkin larvalar olarak uyuyup, güzel kelebekler olarak uyandığımıza inanıyorsun da felsefe yapıp tefekkür edebildiğimize neden inanmıyorsun?”

Kıvır, Mırıl’a daha yakın durdu. Bahçenin sesleri, onlara bir ninni gibi geliyordu. “Evet, Mırıl,” dedi. “Usta her şeyi mümkün kılıyor. Bence buna ‘Larva Felsefesi Akımı’ diyebiliriz. İlk yayılma merkezi: bir elma. Larvayı kelebeğe dönüştüren Usta, ona kendisine zikir edecek kabiliyeti de vermiş. Onu tanıyınca her şey mümkün oluyor, korku yok. Seninle uçmak, bu huzurun kanatları.”

Mırıl, kanatlarını çırptı ve Kıvır’la birlikte yeniden havalandı. Çiçeklerin arasında süzüldüler, güneşin ışığında dans ettiler. “Kıvır, bu Usta her şeyi düşünmüş,” dedi. “Elmadan çıktık, kozada değiştik, şimdi aşkımızla uçuyoruz. Bu huzur, onun en büyük hediyesi.”

Gün batarken, Mırıl ve Kıvır elma ağacının dalına geri döndü. Kanatları birbirine değiyor, bahçenin güzelliği gözlerinde parlıyordu. Elma, bir başlangıçtı; koza, bir geçitti; yıldızlar, bir ışıktı. Ama şimdi, kelebekler olarak, aşkları bu büyük bahçede huzura dönüşmüştü. Mırıl’ın soruları, Kıvır’ın şaşkınlığı, bu kanatlarda bir sevgiye ve sakinliğe kavuşmuştu. Henüz bilmiyorlardı, ama bu huzur, onları Ustalarının yazdığı kitabın son sayfasına taşıyacaktı.

Bölüm 10: Yumurtlama - Bahçenin Devamı

Mırıl ve Kıvır, kelebek olarak geçirdikleri günlerle bahçeyi bir yuva gibi sevmişlerdi. Çiçeklerin arasında uçmuş, yıldızların altında dans etmiş, güneşin ışığında huzur bulmuşlardı. Aşkları, kanatlarında bir şarkı gibiydi. Bir sabah, elma ağacının dalına konduklarında, içlerinde garip bir his uyandı. Zaman, onlara yeni bir görev fısıldıyordu. Mırıl, sarı kanatlarını çırptı ve ağacın ilk elmasına, o tatlı başlangıçlarına baktı. Kıvır’ın mavi kanatları, yanında parlıyordu.

Mırıl, elmanın kabuğuna usulca kondu. Kanatları titriyordu, ama bu kez heyecandan değil, bir veda ve başlangıç duygusundan. Kıvır’a döndü, sesinde bir sevgi vardı. “Kıvır, yumurtalarımız burada olacak,” dedi. “Onlar da elmayı keşfedecek, değil mi?”

Kıvır, Mırıl’ın yanına kondu. Mavi kanatları, sarıya değdiğinde kalbi bir kez daha hızlandı. Elmaya baktı; o küçük dünya, onların hikâyesinin başıydı. “Evet, Mırıl,” diye cevap verdi, sesi sıcacık. “Biz elmadan çıktık, dünyayı gördük. Şimdi onlara sıra. Bu döngü de o Ustadan.”

Mırıl, elmanın kabuğuna yumurtalarını bırakmaya başladı. Minik, parlak yumurtalar, birer inci gibi dizildi. “Her şey bir düzen içinde, Kıvır,” dedi. “Yumurtadan kelebeğe, hepsi onun eseri. Bizi de yumurtaları da unutmadı.”

Kıvır, Mırıl’ın yanında yumurtalarını bırakırken ona baktı. Sarı kanatlar, ona hâlâ elmadaki ilk günleri hatırlatıyordu. “Haklısın, Mırıl,” dedi. “Bu Usta, elmayı yaptı, kozayı ördü, kanatları verdi. Aşkımızı yazdı, şimdi de bu yumurtaları. Hepsi onun planı.”

Mırıl, yumurtlamayı bitirdi ve Kıvır’la birlikte dalın ucuna kondu. Bahçe, çiçeklerin kokusuyla doluydu; güneş, yumurtaları ısıtıyordu. “Kıvır, bu elmayla başladık,” dedi, sesinde bir huzur. “Ama bu bahçenin parçası olduk. Yumurtalarımız, bu hikâyeyi devam ettirecek.”

Kıvır, Mırıl’a yaslandı. Kanatları, sarıyla mavinin birleştiği yerde parlıyordu. “Evet, Mırıl,” dedi. “Bu Usta, her şeyi düşünmüş. Elmada sorguladık, kozada değiştik, kanatlarda âşık olduk. Şimdi bu yumurtalarla, aşkımız devam ediyor.”

Mırıl, Kıvır’a baktı. Gözleri, bahçenin güzelliğini yansıtıyordu. “Kıvır, bu döngü…” diye fısıldadı. “Sanki bir kitap gibi. Her sayfa başka, ama hepsi aynı kalemin eseri. Seninle geçirdiğim her an, bu kitabın en güzel satırı.”

Kıvır, Mırıl’ın kanadına dokundu. Rüzgâr, dalları sallarken, ikisi birbirine daha sıkı tutundu. “Mırıl, seninle bu bahçede…” dedi, sesi titrek. “Bu Usta, bize huzuru verdi, aşkı verdi. Yumurtalarımız, bu sevgiyi taşıyacak.”

Mırıl, son kez kanatlarını çırptı. Güçleri azalıyor, ama kalpleri doluyordu. “Evet, Kıvır,” dedi. “Bu Usta’yı tanıyınca, her şey anlam buldu. Elmadan çıktık, bahçeyi gördük, birbirimizi sevdik. Şimdi veda etsek de, bu döngü bitmez.”

Kıvır, Mırıl’a son bir kez baktı. Sarı ve mavi, elmanın üzerinde birleşmişti. “Haklısın, Mırıl,” dedi. “Aşkımız bu yumurtalarda yaşayacak. Bu Usta, her şeyi böyle güzel yaptı.”

Gün batarken, Mırıl ve Kıvır elma ağacının dalında son nefeslerini verdi. Kanatları, birbirine değerek yavaşça durdu. Elma, yumurtalarıyla yeni bir başlangıç bekliyordu; bahçe, çiçeklerin sessiz şarkısıyla doluydu. Onlar, larvalardan kelebeklere, aşk ve huzurla dolu bir yolculuk yaşamıştı. Elma bir eczaneydi, fabrika bir gelecek, ordugâh bir düzen, lambalar bir ışık, kitap bir hikâyeydi. Ama en önemlisi, aşkları bu büyük bahçenin en tatlı hediyesiydi.

Yumurtalar, kabukta titreşmeye başladı. Yeni bir Mırıl, yeni bir Kıvır, elmayı keşfedecekti. Döngü, Ustalarının kalemiyle yeniden yazılacaktı.

Sonsöz

Mırıl ve Kıvır, elma ağacının dalında son nefeslerini verdiklerinde, bahçe bir an sessizliğe büründü. Kanatları, sarı ve mavi birleşiminde, elmanın üzerinde usulca durdu. Yumurtalar, kabukta titreşirken, rüzgâr yaprakların arasından geçti. Ama bu bir son değildi; bu, büyük bir Ustasının yazdığı kitabın yalnızca bir sayfasının kapanışıydı.

Bir ışık, bahçenin ötesinden yükseldi. Mırıl ve Kıvır, gözlerini açtıklarında, kendilerini sonsuz bir bahçede buldular. Burası, elmaların çiçek açtığı, yıldızların sönmediği, rüzgârın şarkılar söylediği bir yerdi. Kanatları, artık sadece sarı ve mavi değil, cennetin tüm renkleriyle parlıyordu. Cennet kelebekleri olmuşlardı; ne korku, ne ayrılık, ne son vardı burada.

Mırıl, Kıvır’a baktı; sarı kanatları, bir bahar gibi açılmıştı. Kıvır, Mırıl’a gülümsedi; mavi kanatları, bir gökyüzü gibi sonsuzdu. Elmadan çıktıkları o ilk günler, kozadaki sessizlik, bahçedeki danslar… Hepsi, bu sonsuz huzurun birer adımıydı. Usta, onları unutmamıştı; aşklarını, bu cennet bahçesinde sonsuza dek yaşatmak için yazmıştı.

“Kıvır, burası…” diye fısıldadı Mırıl, sesi mutlulukla titreyerek. “Bu Usta’nın en güzel hediyesi.”

“Evet, Mırıl,” dedi Kıvır, kanatlarını çırparak. “Seninle burada, sonsuza dek uçacağız.”

Ve öyle yaptılar. Mırıl ve Kıvır, cennet kelebekleri olarak, sonsuz bahçenin çiçekleri arasında uçtu. Elma, bir başlangıçtı; yumurtalar, bir devam. Ama bu bahçe, onların sonsuz mutluluğuydu. Usta’nın kalemi, hikâyelerini yazmayı hiç bırakmadı; çünkü aşkları, bu büyük kitabın en parlak satırlarıydı.

NOT:

Bu kurgu hikaye aşağıda özeti verilen Risale-i Nur'un 13. sözündeki Meyve Risalesinde geçen alegorik hikayecikten ilham alınarak modern bir yorumla yeniden yazılmıştır...

ÖZET:

Kastamonu’da lise öğrencilerinden bir grup yanıma geldi. Bana, “Bize Yaratıcımızı tanıt, öğretmenlerimiz Allah’tan hiç bahsetmiyor” dediler.

Ben de onlara şöyle dedim:

“Okuduğunuz bilim dallarının her biri, kendine özgü diliyle sürekli Allah’tan bahsediyor ve Yaratıcıyı tanıtıyor. Öğretmenlerinizi değil, o bilimleri dinleyin.

Örneğin, tıpkı mükemmel bir eczane gibi; her kavanozunda harika ve hassas ölçülerle hazırlanmış, canlılık taşıyan macunlar ve ilaçlar bulunan bir eczane, şüphesiz çok yetkin, bilgili ve usta bir eczacıyı gösterir. Aynı şekilde, yeryüzü eczanesinde bulunan 400 bin çeşit bitki ve hayvan türünün her biri, adeta birer kavanozda canlı macunlar ve ilaçlar gibi düzenlenmiş. Bu yeryüzü eczanesi, okuduğunuz tıp biliminin ölçüsüyle, o küçük eczaneden ne kadar büyük ve kusursuzsa, o ölçüde size her şeyi yaratan, sonsuz kudret sahibi Hakim’i tanıtır; hatta kör gözlere bile onu gösterir.

Yine mesela, binlerce çeşit kumaşı basit bir hammaddeden dokuyan harika bir fabrika, hiç şüphesiz yetkin bir üreticiyi ve usta bir makinisti tanıtır. Aynı şekilde, yeryüzü denen bu gezici Rabbani makine, yüz binlerce farklı türde fabrika içerir. Bu makine, insan yapımı bir fabrikadan ne kadar büyük ve kusursuzsa, okuduğunuz makine mühendisliği bilimiyle o ölçüde yeryüzünün Ustasını ve Sahibini size bildirir, tanıtır.

Bir başka örnek: Çeşitli yerlerden getirilip düzenli bir şekilde depolanan ve hazırlanmış bin bir çeşit yiyeceğin bulunduğu bir erzak deposu ya da dükkân, hiç şüphe yok ki olağanüstü bir erzak sahibini ve yöneticisini gösterir. Aynı şekilde, bir yılda 24 bin yıllık bir mesafeyi düzenli bir şekilde kat eden, yüz binlerce farklı türden canlıyı barındıran ve mevsimler boyunca seyahat ederken baharı bir vagon gibi binlerce farklı yiyecekle doldurup kışın erzağı tükenen canlılara yardım getiren yeryüzü, bu Rabbani erzak deposu ve gemisi, insan yapımı bir depodan ne kadar büyük ve kusursuzsa, okuduğunuz beslenme bilimiyle o ölçüde yeryüzünün Sahibini, Yöneticisini ve Düzenleyicisini bildirir, tanıtır ve sevdirir.

Yine mesela, 400 bin farklı milletten oluşan bir ordu düşünün. Her milletin istediği erzak, kullandığı silah, giydiği kıyafet, aldığı talimat ve terhis şekli birbirinden farklıdır. Böyle bir ordunun mucizevi bir komutanı, tek başına bu farklı milletlerin tüm ihtiyaçlarını unutmadan ve karıştırmadan karşılar. Bu harika ordu ve ordugâh, açıkça o olağanüstü komutanı gösterir ve ona hayranlıkla sevgi uyandırır. İşte tıpkı bunun gibi, yeryüzü ordugâhında her baharda yeniden askere alınmış, bitki ve hayvan türlerinden oluşan 400 bin farklı milletin kıyafetleri, erzakları, silahları, talimleri ve terhisleri kusursuz bir düzenle ve tek bir yüce komutan tarafından yönetilir. Bu bahar ordugâhı, insan ordusundan ne kadar büyük ve kusursuzsa, okuduğunuz askerlik bilimiyle o ölçüde yeryüzünün Hâkimini, Rabbini, Yöneticisini ve Kutsal Komutanını hayretle ve övgüyle tanıtır, sevdirir.

Bir başka örnek: Milyonlarca elektrik lambasının hareket ettiği, yakıtları tükenmeden sürekli yandığı bir şehirdeki elektrik fabrikası, şüphesiz elektriği yöneten, lambaları yapan ve fabrikayı kuran mucizevi bir ustayı hayretle ve tebrikle tanıtır. Aynı şekilde, bu evren şehrindeki dünya sarayının çatısındaki yıldız lambaları – kozmografya biliminin dediğine göre – bazıları yeryüzünden bin kat büyük ve bir top mermisinden yetmiş kat hızlı hareket ederken düzenini bozmuyor, birbirine çarpmıyor, sönmüyor ve yakıtları tükenmiyor. Okuduğunuz kozmografya bilimine göre, güneş gibi bir yıldızın yanmaya devam etmesi için her gün yeryüzünün denizleri kadar gazyağı, dağları kadar kömür ya da bin dünya kadar odun gerekirdi. Bu yıldızları yakıtsız yakan, söndürmeyen, hızlıca gezdiren ve birbirine çarptırmayan sonsuz bir kudreti ve gücü gösteren bu evren şehrinin elektrik lambaları, insan yapımı bir sistemden ne kadar büyük ve kusursuzsa, okuduğunuz elektrik bilimiyle o ölçüde evrenin Sultanını, Aydınlatıcısını, Yöneticisini ve Yaratıcısını tanıtır, sevdirir ve hayranlık uyandırır.

Son bir örnek: Bir satırında bir kitabın, her kelimesinde ince bir kalemle bir Kur’an suresinin yazıldığı, anlamlı ve birbirini destekleyen bir kitap düşünün. Bu kitap, yazarını ve yaratıcısını olağanüstü yetkinlikte gösterir. Aynı şekilde, bu evren kitabı, yeryüzü sayfasında ve bahar kısmında 300 bin farklı bitki ve hayvan türünü hatasız, karıştırmadan, kusursuz bir düzenle yazar. Bazen bir ağaç gibi bir kelimede bir kasideyi, bir çekirdek gibi bir noktada bir kitabın özetini yazan bir kalemin işlediğini gözlerimizle görüyoruz. Bu anlamlı ve hikmet dolu evren kitabı, insan yapımı bir kitaptan ne kadar büyük ve kusursuzsa, okuduğunuz doğa bilimi ve okuma-yazma bilimleriyle o ölçüde evrenin Yaratıcısını, Sanatkarını sonsuz yetkinlikleriyle tanıtır, sevdirir ve övdürür.

İşte tüm bu bilimler, her biri kendi özel aynası ve dürbünüyle, evrenin Yüce Yaratıcısını isimleriyle bildirir, sıfatlarını ve kusursuzluğunu tanıtır.

Bu Temsili Alegorik Hikâyede Asıl Anlatılmak İstenen Nedir?

‘İnsan, binlerce çeşit acıyla üzülen ve binlerce farklı lezzetle mutlu olan bir canlı makinedir. Son derece aciz olmasına rağmen sayısız maddi-manevi düşmanı, büyük fakirliğine rağmen sayısız ihtiyacı vardır ve sürekli ayrılık tokatlarıyla karşılaşır. Böyle bir zavallı yaratık, iman ve kullukla birdenbire sonsuz kudret ve merhamet sahibi bir Padişah’a bağlanırsa, tüm düşmanlarına karşı bir dayanak, tüm ihtiyaçlarına karşı bir yardım bulur. Herkes, bağlı olduğu efendisinin şerefiyle övünür ya, işte o da bu Sonsuz Kudret ve Merhamet Sahibi’ne imanla bağlanıp hizmetine girse ve ölümü bir terhis belgesi olarak görse, ne kadar memnun, minnettar ve gururlu olur, bir düşünün...