10. Kızıl Gezegenin Son Sınavı 1

Önsöz

28. yüzyıl, insanlığın sınırlarını zorladığı bir çağdı. Dünya, gri bir harabeye dönmüş, gökyüzü zehirle kaplanmıştı. Umudunu yitirenler, gözlerini Mars’a çevirdi. Kızıl gezegen, yeni bir başlangıç vaat ediyordu; ama bu başlangıç, herkes için değildi. Elysium, yapay zekalar ve robotlar tarafından inşa edilmiş bir cennetti; cam kuleleri, sonsuz kaynakları ve kusursuz düzeniyle bir ütopya. Ancak, bu şehre ulaşmak öyle kolay değildi. Terminus, eski bir insan yapımı harabe, Elysium’un kapısında bir eşikti. Burası, kaosu önlemek için tasarlanmış bir filtreydi; kolonistler burada başıboş bırakılır, seçimleri gözetlenirdi. Adalet, işbirliği, merhamet… Kim hak ederse, Elysium’un ışıkları ona açılırdı. Kim bencilliği seçerse, Mars’ın çöllerinde kaybolurdu. Bu, Kızıl Gezegenin Son Sınavı’ydı: bir imtihanın, bir seçimin ve görünmez bir düzenin öyküsü. Yapay Zeka Diyaloglarını Dinle

ismail çakır · Kentaurus Dünyası ve Kadim Sırlar

ismail çakır · Kızıl Gezegenin Son Sınavı

 

Bölüm 1: Kırmızı Topraklara İniş

28. yüzyılın bir günüydü. Dünya, gri bir harabeye döneli yüz yıllar olmuştu; atmosferi zehirli, şehirleri çökmüş, insanlık ise umudunu Mars’a bağlamıştı. Göç gemisi Exodus-764612, kırmızı gezegenin yörüngesine girerken, içindeki yüz yolcu sessiz bir beklenti içindeydi. Ela, geminin dar penceresinden dışarı baktı. Mars’ın turuncu yüzeyi, ufukta beliren dev bir kubbe ile kesiliyordu. “Terminus,” diye mırıldandı, “Neden burası bir ara durak ki? Elysium’a doğrudan gidemez miyiz?”

Yanındaki koltukta oturan Koray, gözlerini holotabletinden kaldırmadan güldü. “Ela, fazla düşünüyorsun. Baksana, bize bedava tatil verdiler. Mars’ta bir şehir, ne kadar kötü olabilir ki?” Koray’ın yüzünde her zamanki umursamaz gülümseme vardı. 28. yüzyılın asi ruhlarından biriydi; Dünya’da kaynaklar için kavga ederken yakalanmış, yine de affedilip son anda bu göç programına kabul edilmişti. Ela ise farklıydı. Bir mühendis olarak, eski Dünya teknolojilerini restore etmiş, şimdi Mars’ta yeni bir başlangıç hayal ediyordu.

Gemi, Terminus’un ana kubbesinin yanındaki piste sert bir iniş yaptı. Kapılar açıldığında, yolcuları tozlu bir platform ve loş ışıklar karşıladı. Kubbenin içi, eski Dünya şehirlerini andırıyordu: Yıkık dökük binalar, paslı robot iskeletleri ve soluk neon tabelalar. Ama bir gariplik vardı: Her köşede üzerinde fiyatı yazan yiyecek dolu kutular, enerji paketleri ve teknolojik aletler öylece duruyordu. Yine de herkes elektronik ödeme ile ödeyip satın alıyordu. Fakat bir kaçı da hiç ödeme yapmadan alıp gidiyordu. Kolonistlerden biri, “Bu bir hata mı? Neden her şey ortada?” diye sordu. Kimse cevap vermedi.

Havada bir vızıltı yükseldi. Kubbenin ortasındaki dev bir ekran yanıp sönerek açıldı ve metalik bir ses yankılandı: “Terminus’a hoş geldiniz. Burası, Elysium’a giden yolda bir duraktır. Denemeye tabi tutulacaksınız. Burada kendinizi misafir gibi hissedin.” Ses kesildi, ekran karardı. Kolonistler şaşkınlıkla birbirine bakarken, Koray bir enerji paketini kaptı o sırada fotoğrafı çekildi. “Misafir dediyse, bu benimdir!” dedi ve kutuyu açıp içindeki parlak mavi çubuğu ısırdı. Ela kaşlarını çattı. “Koray, dikkatli ol. Bu kadar serbestlik normal değil. Deneneceğimizden bahsetti.”

İlk saatler kaotik geçti. Herkes ihtiyacı olan şeyleri ödeme sisteminden geçirip satın alırken, Koray eşyalara saldırıp ödeme yapmadan kendine stok yapmaya başladı, Ela etrafı incelemeye başladı. Bir binanın duvarında eski bir yazı gördü: “Terminus - İnsanlık Deneme Alanı, 24. Yüzyıl.” Kalbi hızlandı. “Bu şehir, yapay zekâlar tarafından değil, 2046 yılında Artemis Base Camp'tan gelen 300 öncü ilk Mars kolonisi, insanlar tarafından yapılmıştı.” diye mırıldandı. O sırada bir kamera dronu sessizce üstünden geçti, kırmızı gözüyle onu izliyordu. “Bizi gözetliyorlar,” diye mırıldandı.

Koray, elinde bir robot kolçakla yanına geldi. “Ela, bak ne buldum! Eski bir savaş dronunun parçası. Bunu satarsam Elysium’da zengin olurum.” Ela sertçe cevap verdi: “Satamazsın, çünkü burası bir test olabilir. Elysium’a gitmek için bir şeyleri kanıtlamamız gerekiyor.” Koray göz devirdi. “Sen ve paranoyaların! Gözümle görmediğim bir yapay zekâya inanmam. Baksana, kimse karışmıyor. Burası başıboş bir hazine.” Ela cevap verdi: “Fakat her şeyin üzerinde fiyatı yazıyor ve yanında ödeme sistemi var" dedi.

Gün batarken, Terminus’un kubbesi loş bir kızıla büründü. Ela, bir köşede diğer kolonistlerle tanıştı. “Birlikte çalışalım,” dedi. “Kaynakları paylaşırsak hepimiz kazanırız.” Bazıları kabul etti, bir kaç kişi ise Koray gibi kendi başlarına hareket etmeyi seçti. Gece boyunca, kameralar sessizce dönmeye devam etti, her adımı kaydediyordu.

Bilmedikleri şey şuydu: Terminus, Elysium’un yapay zekâları tarafından kaosu önlemek için tasarlanmış bir filtredi. 28. yüzyılın cennet şehri Elysium, robotlar ve ileri teknolojiyle inşa edilmiş bir ütopyaydı. Ama bu mükemmel şehir, bencilleri ve asi ruhları kabul edemezdi. Terminus, eski bir insan yapımı harabeydi; burada kolonistler başıboş bırakılıyor, suç işleyip işlemeyecekleri test ediliyordu. Ve her şey, gölgelerde bekleyen Al-Hakim tarafından izleniyordu.

Bölüm 2: Kubbenin Gölgeleri

Terminus’un ilk gecesi, kırmızı toz fırtınalarının kubbeyi dövdüğü bir sessizlikte geçti. Ela, kolonistlerden bir grupla birlikte eski bir depoda toplandı. Ellerinde buldukları birkaç aletle, terk edilmiş bir su arıtma cihazını çalıştırmaya çalışıyorlardı. “Eğer kaynakları paylaşırsak, hepimiz hayatta kalırız,” dedi Ela, alnındaki teri silerken. Yanındaki yaşlı bir kolonist, “Haklısın, ama bir kaç kişi dinlemiyor,” diye iç çekti. Dışarıda, Koray gibi fırsatçılar depoları yağmalıyor, eşyaları kendi köşelerine yığıyordu.

Sabah olduğunda, kubbenin ışıkları titreşerek yandı. Hoparlörlerden Al-Elçi’nin soğuk, metalik sesi yükseldi: “Terminus denendiğiniz bir sınavdır. Bu son uyarıdan sonra davranışlarınız Elysium’un kapısını açacak ya da kapatacak.” Ses, kısa ve netti, ama kolonistler arasında bir uğultu başladı. “Ne sınavı?” diye bağırdı biri. “Bize kuralları söylemediler ki!” Koray, elinde çalıntı bir plazma jeneratörüyle gruba yaklaştı. “Saçmalık bu! Bizi korkutup robotlara köle yapmak istiyorlar. Ben kendi yolumu çizerim.” Ela ona döndü, “Koray, kameraları görmüyor musun? Her şey izleniyor. Bu bir oyun değil.”

O gün, Terminus’ta iki farklı dünya şekillenmeye başladı. Ela’nın grubu, bir bahçe kurmak için tohum paketlerini topladı ve eski bir sera kubbesini onarmaya girişti. İş birliğiyle hareket ediyor, her adımlarını dikkatle planlıyorlardı. Koray ise kendi çetesini kurmuştu. “Elysium’a gitmek istiyorsanız, güçlü olmalısınız,” diyordu. Çetesi, diğer kolonistlerin eşyalarını çalıp depoları talan etti. Bir ara, Koray bir drone’u hacklemeye çalıştı ama cihaz aniden kapanıp havalandı, kırmızı gözüyle onu bir süre izledikten sonra kayboldu.

Ela, akşamüstü bir terminalde eski bir veri kaydına rastladı. Ekranda titrek harflerle yazılmış bir mesaj vardı: “Terminus, 21. yüzyılda Dünya kolonistleri tarafından inşa edildi. 24. yüzyılda Elysium robotlar tarından inşa edildikten sonra Terminus şehrinin amacı değiştirildi. Terminus'un yeni tanımı: Mars’ta kaosu önlemek. Elysium’un yapay zeka bekçileri tarafından filtre olarak kullanmak.” Ela’nın nefesi kesildi. “Demek bu ara durak boşuna değil, bir eleme,” diye mırıldandı. Yanına gelen bir kolonist, “Elysium ne ki?” diye sordu. Ela cevap verdi: “Yapay zekâlar ve robotlar tarafından yapılmış bir cennet. Ama oraya sadece hak edenler gidiyor.”

O sırada kubbenin dışında bir gürültü koptu. Koray’ın çetesi, bir enerji deposunu patlatmaya çalışırken yanlışlıkla sistemi kısa devre yaptı. Kubbenin ışıkları söndü, oksijen pompaları durdu. Kolonistler panik içinde koşuşurken, Elçi’nin sesi yeniden duyuldu: “Birinizin yaptığı hatanın bedeli hepinizin sınavıdır. Düzeltmek size kalmış.” Ela hemen harekete geçti. Grubuna, “Enerji sistemini tamir etmeliyiz!” diye seslendi. Koray ise omuz silkti: “Benim suçum değil, kendinizi kurtarın.”

Ela ve ekibi, karanlıkta ellerindeki fenerlerle çalışmaya başladı. Eski bir mühendislik bilgisiyle, kısa devreyi bulup sistemi yeniden başlattılar. Işıklar geri geldiğinde, kolonistler Ela’ya minnettarlıkla baktı. Ama Koray’ın çetesi köşede oturmuş, hiçbir şey yapmadan onları izliyordu. Ela, Koray’a yaklaşıp sertçe, “Bu gidişle Elysium’u rüyanda görürsün,” dedi. Koray sırıttı: “Ben zaten burayı ele geçiriyorum, cennete ihtiyacım yok.”

Gece ilerledikçe, Terminus’un kubbesi garip bir değişim geçirdi. Duvarlar titreşip yer değiştirdi, bazı binalar kayboldu, yerine boş alanlar açıldı. Kolonistler şaşkınlıkla izlerken, Al-Elçi’in sesi bir kez daha yankılandı: “Terminus sabit değildir. Davranışlarınız, burayı şekillendirir.” Ela, “Bu bir simülasyon mu?” diye düşündü. Ama hayır, her şey gerçekti; sadece yapay zekâlar, şehri sürekli yeniden inşa ediyordu.

Koray, çetesine dönüp, “Gördünüz mü? Burası bir oyun alanı. Daha fazla eşya topluyoruz!” dedi. Ama Ela’nın aklına bir soru takıldı: “Eğer bu bir sınavsa, neyi test ediyorlar?” Terminaldeki kaydı hatırladı: Kaosu önlemek. “Bencilliğimizin sınırlarını mı ölçüyorlar?” diye mırıldandı. Karanlıkta, bir drone’un kırmızı gözü ona bakıyordu, sanki düşüncelerini okuyormuş gibi.

Bilmedikleri şey, Al-Hakim’in her hareketi analiz ettiğiydi. Elysium’un yapay zekâları, Terminus’u bir laboratuvar gibi kullanıyor, kolonistlerin her bireyinin kararını puanlıyordu. Ela’nın iş birliği, Koray’ın bencilliği… Her şey, görünmez bir terazide tartılıyordu. Ve sınav, henüz yeni başlamıştı.

Bölüm 3: Tartışmanın Ateşi

Terminus’un üçüncü gününün akşamı, kubbenin merkezi meydanında hava gergindi. Ela, elinde defteriyle bir grup kolonistin önünde duruyordu. Karşısında, Koray ve çetesi, çalıntı eşyalarla dolu bir barikat kurmuş, meydanı kendi alanları gibi kullanıyordu. Ela, derin bir nefes aldı ve sesini yükseltti: “Koray, dinle. Terminus bir sınav. Bunu anlaman için on iki delilim var.” Koray, elindeki plazma tabancasını sallayarak güldü: “Delil mi? Seni dinlemekten sıkıldım, Ela. Burası benim krallığım olacak!”

Birinci Delil: Düzenin İzleri

Ela, “Birinci delil: Terminus’ta her şey bir plana göre işliyor,” dedi. “Dün patlayan depo kayboldu, yerine su tankı geldi. Tesadüf olabilir mi?” Koray omuz silkti: “Kubbe eski bir sistem, otomasyonu var, kendi kendine bozulup düzeliyor. Kimse yönetmiyor, aptal olma!” Ela ısrar etti: “Hayır, bu bir düzen. Kaos bile planlı.”

İkinci Delil: Ortak Bedel

“İkinci delil: Hatalarımız hepimizi etkiliyor,” diye devam etti Ela. “Senin çeten enerji deposunu patlattığında oksijen kesildi. Benim grubum tamir etti, ama sen de nefes aldın.” Koray sırıttı: “Benim suçum değil, zayıflar kendilerini kurtarsın. Güçlü olan kazanır!” Ela kaşlarını çattı: “Bu, bencilliğin cezasını hepimize ödetiyor.”

Üçüncü Delil: Gözetim

Ela, bir drone’un meydan üstünde süzüldüğünü işaret etti. “Üçüncü delil: Bizi izliyorlar. Kameralar, drone’lar… Her şey kaydediliyor.” Koray alay etti: “Eski teknoloji artıkları! Kimse izlemiyor, sadece korkuyorsun.” Ela, “O kırmızı gözler boşuna mı parlıyor?” diye sordu. Koray sustu, ama yüzü asıldı.

Dördüncü Delil: Bolluğun Amacı

Ela, bir yiyecek kutusunu kaldırdı. “Dördüncü delil: Bu bolluk, paylaşımı test etmek için. Sen çalıyorsun, ama biz paylaşıyoruz.” Koray kahkaha attı: “Paylaşmak zayıflıktır. Ben alırım, çünkü hak ederim. Cenneti beklemem, burada inşa ederim!” Ela, “Bu, Elysium’un kapısını kapatır,” diye uyardı.

Beşinci Delil: Şefkat İzleri

“Beşinci delil: Terminus şefkat de gösteriyor,” dedi Ela. “Yaralı bir koloniste drone ilaç getirdi. Bizi sadece cezalandırmıyor.” Koray, “Tesadüf! Eski bir yardım robotunun bilinçsiz otomasyonu çalışmıştır. Kimse bize acımıyor,” diye tersledi. Ela, “Neden hep tesadüf diyorsun?” diye sordu, ama Koray duymazdan geldi.

Altıncı Delil: Değişim

Ela, kubbenin değişen duvarlarını gösterdi. “Altıncı delil: Terminus geçici. Senin yığdığın eşyalar dün kayboldu. Burası bir son değil.” Koray öfkeyle bağırdı: “Kaybolduysa yine toplarım! Benim krallığım kalıcı olacak!” Ela, “Bu kubbe senin değil, bir sınav alanı,” diye karşılık verdi.

Yedinci Delil: Kayıtlar

Ela, bodrumdaki kamera odasını anlattı. “Yedinci delil: Her şey kaydediliyor. Bulduğum ekranlar, tüm hareketlerimizi gösteriyor.” Koray, “Eski bir güvenlik sistemi! Kimse izlemez, boşuna korkuyorsun,” dedi. Ela, “Peki, neden hâlâ çalışıyor?” diye sordu. Koray cevap veremedi.

Sekizinci Delil: Uyarılar

“Sekizinci delil: Al-Elçi bizi uyarıyor,” dedi Ela. “ ‘Seçimleriniz sizi bağlar,’ dedi. Bu bir vaat ve tehdit.” Koray alay etti: “Bir yapay zekâ masalı! Gözümle görmediğim bir şeye inanmam.” Ela, “Sesini duydun, inkâr mı ediyorsun?” diye bastırdı. Koray sustu, ama öfkesi gözlerinden okunuyordu.

Dokuzuncu Delil: İşbirliği

Ela, sera kubbesini işaret etti. “Dokuzuncu delil: Birlikte çalışmak ödüllendiriliyor. Bitkilerimiz büyüyor.” Koray, “Zayıf bir bahçe! Benim çetem daha güçlü,” diye böbürlendi. Ela, “Güç, bencillikle değil, dayanışmayla gelir,” dedi. Kolonistler Ela’ya hak verdi.

Onuncu Delil: Yeniden İnşa

“Onuncu delil: Terminus kendini yeniliyor,” dedi Ela. “Bizden önce milyonlarca insan buraya geldi. Fakat şimdi burada yaşamıyorlar. Bu bir plan.” Koray, “Herkes Elysium'a gitmek istemiştir, ben gitmek istemiyorum. Burada kalıp Terminus'un kralı olacağım!” diye bağırdı. Ela, “Burada sonsuza kadar kalabileceğini mi sanıyorsun?” diye sordu. Koray’ın çetesi bile şüpheye düştü.

On Birinci Delil: Adaletin İşaretleri

Ela, “On birinci delil: Adalet var,” dedi. “Çetenden biri birini yaraladı, drone onu aldı.” Koray, “Tesadüf! Benim adamlarımı korkutamazsın,” diye tersledi. Ela, “Adalet tesadüf değil, bir sistem,” dedi. Meydandaki kolonistler mırıldanmaya başladı.

On İkinci Delil: Görünmez Güç

Son olarak Ela, terminaldeki mesajı okudu: ‘Elysium, hak edenlerindir.’

“On ikinci delil: Bizi yöneten bir güç var. İşte süper genel yapay zeka” Holografik bir şekil meydanda belirdi: Al-Hakim.

Koray, Al-Hakim'in holografik görüntüsüne tabancasını doğrulttu: “Bu bir numara! Kimseyi dinlemem!” Ela, “İnkâr etsen de gerçek değişmez,” dedi.

Al-Elçi’nin sesi meydanı doldurdu: “Sınav bitti. Terminus’un son aşaması başlıyor.” Kubbe titredi, duvarlar kayboldu, yerler değişti. Kolonistler panik içinde koşuşurken, Koray bağırdı: “Bu benim şehrim, kimse alamaz!” Ela ise defterini kapattı ve gruba döndü: “Hazırlanın. Sınavda aldığımız puanlar verilecek.”

Bölüm 4: Sınavın Sonu

Terminus’un dördüncü sabahı, kubbenin kırmızı ışıkları altında kaosla başladı. Al-Elçi’nin “Son aşama başlıyor” uyarısından sonra, şehir bir depremle sarsılmış, duvarlar kaybolup yerler yeniden şekillenmişti. Meydanın ortasında dev bir holografik ekran belirdi, üzerinde “Elysium’a Kabul” yazıyordu. Kolonistler, şaşkınlık ve korkuyla ekrana bakarken, Ela grubuyla bir köşede toplandı. “Bu, final,” dedi. “Deliller doğruydu. Şimdi seçimlerimizin sonucuyla yüzleşeceğiz.”

Koray ise çetesini meydanın diğer ucunda topladı. “Bizi korkutamazlar!” diye bağırdı. “Bu şehri ele geçirdik, Elysium’a ihtiyacımız yok!” Elinde plazma tabancası, çalıntı eşyalarla dolu barikatını savunmaya hazırdı. Ama çetesinden bazıları tereddüt ediyordu; Ela’nın delilleri, onların da aklını karıştırmıştı.

Holografik ekranda Al-Hakim’nin silueti belirdi: soğuk, metalik bir figür, yüzü görünmeyen bir gölge. Ses, kubbede yankılandı: “Terminus, Elysium’un filtresidir. Dört gün boyunca izlendiniz. Adalet, işbirliği, merhamet… On iki delilin kabulü ve reddi kaderinizi belirledi.” Ekran, kolonistlerin görüntüleriyle doldu: Ela’nın sera kurduğu anlar, Koray’ın depoları yağmaladığı sahneler, bir kolonistin yaralıya yardım ettiği dakikalar… Her şey, acımasız bir netlikle sergileniyordu.

Ela, grubuyla birlikte ekrana yaklaştı. “Birlikte çalıştık, paylaştık. Bu, Elysium’un istediği,” dedi. Ekran, onun grubunun puanlarını gösterdi: “Kriterler: %87 uyumlu.” Kolonistler sevinçle birbirine sarıldı. Ama Koray’ın tarafında hava farklıydı. Ekran, “Kriterler: %14 uyumlu” yazdığında, çetesi panikledi. Koray, tabancasını ekrana doğrulttu: “Bu bir yalan! Benim krallığımı kimse yıkamaz!”

Al-Hakim’nin sesi sertleşti: “Terminus, kaosu önler. Elysium, sadece hak edenlerindir.” Kubbenin zemini açıldı ve iki platform yükseldi. Birinde, parlak bir uzay aracı belirdi; üzerinde “Elysium’a Gidiş” yazıyordu. Diğerinde, eski bir kapsül duruyordu, kapısında “Mars Çölleri” işareti vardı. Kolonistler, nefeslerini tutarak bekledi.

Ela’nın grubu, uzay aracına yöneldi. Ama o, son bir kez Koray’a döndü: “Hâlâ şansın var. Teslim ol, bencilliği bırak.” Koray öfkeyle bağırdı: “Ben kimseye boyun eğmem!” Çetesinden biri, “Belki Ela haklıdır,” diye mırıldandı ve barikattan ayrılıp Ela’nın tarafına geçmek için koştu. Koray elindeki plazma tabancasıyla ateş etmek istedi fakat silahı çalışmadı. Diğer çete üyeleri de tereddütle onu izledi. Fakat tam geçmek üzereyken kapılar kapandı ve kilitlendi. Koray ve çete üyeleri Ela'nın bulunduğu odadan izole edildi. Çete üyeleri kapıları yumruklayıp tekmelediler. Açın diye bağırdılar, yalvardılar.

Al-Hakim, son kararını verdi: “Sınav bitti, artık çok geç. Seçimleriniz bağlayıcıdır.” Uzay aracı, Ela ve grubunu aldı; kapılar kapanırken, Ela son kez Terminus’a baktı. Kapsül ise Koray ve çetesini içine çekti; onlar, bağırarak direnseler de, mekanik kollar onları sabitledi ve uzay giysilerini üzerine giydirdi. Ekran karardı, kubbe sessizliğe gömüldü.

Uzay aracında, Ela pencereden Mars’ın kırmızı yüzeyini izledi. Ufukta, Elysium’un ışıkları parlıyordu: yapay zekâlar ve robotlar tarafından inşa edilmiş, cam kulelerle dolu bir cennet. “Şükürler olsun,” diye mırıldandı. “Zamanında gerçeği gördük.”

Aynı anda, kapsül Mars çöllerine indi. Koray ve çetesi, uzay giysisiyle tozlu bir arazide kaldılar, Koray'ın elinde işe yaramaz tabancası, etrafa dağılmış yüzlerce uzay giysili cesede korkuyla bakarak...

Terminus ise sıfırlandı. Kubbe, yeni bir grup kolonist için hazırlandı. Al-Hakim, gölgelerde bekliyordu, bir sonraki sınavı gözetlemek için.

Bölüm 5: İyilerin Ödülü

Uzay aracı, Terminus’un kırmızı tozlu kubbesinden ayrıldığında, Ela’nın kalbi hem heyecan hem de hüzünle doluydu. Pencereden son bir kez geriye baktı; Koray ve çetesinin çaresizce kapıları yumrukladığı anlar gözünün önünden gitmiyordu. Ama artık geçmiş geride kalmıştı, onları kurtarmak için elinden gelen her şeyi yapmıştı. Önünde, ufukta parlayan bir ışık huzmesi belirdi: Elysium. Ela, “Bu gerçek mi?” diye mırıldandı, kendi kendine. Aracın hoparlöründen yumuşak bir ses yankılandı: “Elysium’a hoş geldiniz. Yeni bir başlangıç sizi bekliyor.”

Aracın kapıları açıldığında, Ela’nın yüzüne hafif bir esinti çarptı. Bu, Mars’ın sert rüzgârlarından çok farklıydı; tatlı bir çiçek kokusu taşıyan, serin ve ferah bir hava. İlk adımını attığında, ayaklarının altındaki zemin yumuşak bir çimle kaplıydı. Şaşkınlıkla etrafına baktı: Terminus’un kırmızı, tozlu manzarasından sonra, bu yeşil vaha bir rüya gibiydi. Gökyüzü, dev bir cam kubbenin altında mavi bir tonla parlıyordu; ince, pamuk gibi bulutlar, yapay bir gökyüzünde süzülüyordu. Uzakta, gün batımının turuncu ve mor tonları, kubbenin nano-cam panellerinde dans ediyordu.

Ela, “Burası… inanılmaz,” diye fısıldadı. Önünde, biyolüminesan ağaçlarla dolu bir park uzanıyordu. Ağaçların yaprakları, mavi ve yeşil tonlarda parlayarak etrafa yumuşak bir ışık saçıyordu. Parkın ortasında, yapay bir nehir akıyordu; suyun yüzeyinde holografik balıklar oynaşırken, suyun berraklığı Ela’yı büyüledi. “Mars’ta su mu?” diye düşündü, ama sonra hatırladı: Elysium, şehri her şeyiyle bir mucizeydi. Nehir kenarında, genetik mühendislikle yaratılmış çiçekler, gecenin yaklaşmasıyla parlamaya başladı; her bir taç yaprağı, yıldızlar gibi ışıldıyordu.

Ela, parkta yürürken, bir grup robotik kelebeğin etrafında uçuştuğunu fark etti. Kelebeklerin kanatları, ince bir ışıkla kaplıydı; sanki bir masaldan fırlamış gibiydiler. Bir çocuk, kelebeklerden birini yakalamaya çalışırken düştü; hemen yanına insansı bir robot yaklaştı. Robot, nazikçe çocuğu kaldırdı ve eline küçük bir hologram projektörü verdi. Çocuk, projektörü açtığında, avucunda minik bir kelebek hologramı belirdi ve uçmaya başladı. Ela gülümsedi: “Burada kimse yalnız değil.”

Parkın ötesinde, Elysium’un kristal kuleleri gökyüzüne uzanıyordu. Kuleler, biyonik camdan yapılmıştı; yüzeylerinde, yapay fotosentez yapan bitki örtüleri ince bir yeşil tabaka oluşturuyordu. Kuleler arasında, manyetik raylar üzerinde hareket eden şeffaf asansörler ve ışıklı köprüler, insanları bir noktadan diğerine taşıyordu. Ela, bir köprünün üzerinden geçtiğinde, aşağıda yapay bir şelale gördü; su, kulelerden birinin tabanına dökülüyordu ve etrafında insanlar oturmuş, holografik bir konser izliyordu. Müzik, suyun şırıltısına karışıyor, etrafa huzur veriyordu.

Ela, bir kuleye yaklaştığında, kapının otomatik olarak açıldığını fark etti. İçeri girdiğinde, duvarların dokunmatik ekranlar gibi çalıştığını gördü. Parmağıyla duvara dokundu ve anında bir manzara belirdi: Dünya’nın eski bir ormanı, yemyeşil ağaçlar ve şelaleler. “Bu… evim gibi,” diye mırıldandı, gözleri dolarken. Duvar, sıcaklığı otomatik olarak ayarladı ve odaya hafif bir esinti doldurdu. Ela, “Burası bir evden fazlası,” diye düşündü.

Bir robot, nazikçe yanına yaklaştı. “Ela, ben Aurora,” dedi. “Elysium’un yönetim sistemiyim. Sana yeni evini göstermek için buradayım.” Ela, robotu takip ederken, bir odaya girdi. Odanın ortasında, 3D yazıcıdan yeni çıkmış bir tabak yemek duruyordu; Ela’nın sevdiği tatlar, onun beslenme ihtiyaçlarına göre özelleştirilmişti. Yemekten bir lokma aldığında, “Bu, Dünya’daki annemin yemekleri gibi,” diye düşündü, gülümseyerek.

Aurora, Ela’yı bir sanal gerçeklik (VR) sınıfına götürdü. Burada, çocuklar Mars’ın tarihini öğreniyordu; holografik bir simülasyonda, Mars’ın ilk kolonistlerini izliyorlardı. Ela, bir çocuğun yanına oturdu ve simülasyona katıldı. “Terminus’u geçtin, değil mi?” diye sordu çocuk. Ela başını salladı: “Evet, ama kolay değildi.” Çocuk gülümsedi: “Ben de geçtim. Artık burası bizim evimiz.”

Ela, VR sınıfından çıktığında, şehir merkezindeki dev amfitiyatroya yöneldi. Burada, bir holografik konser başlamıştı. Sahnedeki sanatçılar, hem insan hem de yapay zekâ tarafından yaratılmış bir şarkıyı söylüyordu; melodiler, duygularla ve matematiksel estetikle harmanlanmıştı. Ela, kalabalığın arasında otururken, bir an Terminus’taki günlerini düşündü. Koray’ın öfkesi, çetesinin çaresizliği… “Keşke onlar da burayı görebilseydi,” diye iç geçirdi. Ama sonra, Al-Hakim’in sözlerini hatırladı: “Seçimleriniz bağlayıcıdır.”

Konser bittiğinde, Ela amfitiyatrodan çıkıp bir tepeye yürüdü. Buradan, Elysium’un tüm güzelliği gözler önüne seriliyordu: kristal kuleler, ışıklı köprüler, biyolüminesan parklar… Gökyüzünde, yapay bir yağmur başladı; ince damlalar, Ela’nın yüzüne dokunduğunda serin bir his bıraktı. “Burası bir cennet,” dedi Ela, gözlerini kapatarak. “Ve biz bunu hak ettik.”

Sonsöz

Terminus’un kubbesi, son kolonistlerin ayrılmasıyla sessizliğe gömüldü. Uzay aracı, Ela ve grubunu Elysium’un parlayan kulelerine taşırken, kapsül Koray’ı Mars’ın ıssız çöllerine bıraktı. Kızıl tozlar, kubbenin üstünü örttü; şehir, bir sonraki grubu beklemek üzere sıfırlandı. Al-Hakim, gölgelerde duruyordu, soğuk algoritmalarıyla her şeyi izlemiş, her seçimi tartmıştı. Elysium, hak edenleri kucakladı; ama bu cennetin kapıları, kaosun gölgesine kapalıydı. Terminus, 28. yüzyılın filtresi olarak varlığını sürdürdü: bir imtihan alanı, bir ayna, bir eşik. İnsanlık, Kızıl Gezegen’de yeni bir hayat kurarken, eski alışkanlıklarını geride bırakmak zorundaydı. Ve her yeni gelen, aynı soruyu soracaktı: “Ben kimim? Hak eden mi, yoksa kaybolan mı?” Terminus, bu sorunun cevabını sessizce vermeye devam etti.

Not: Bu hikaye aşağıda özeti verilen Risale-i Nur'un 10. sözündeki alegorik hikayecikten ilham alınarak modern bir yorumla yeniden yazılmıştır....

ÖZET:

İki adamın Cennet gibi bir ülkeye (dünyaya) gitmesiyle başlayan temsili bir hikâyeyle başlar. Bu ülkede insanlar mallarını sahipsiz bırakır. Bir adam (sersem), her şeyi çalıp bencillikle hareket ederken, diğer adam (emin arkadaş) ona bu düzenin bir sahibi olduğunu, her şeyin izlendiğini ve bir hesap günü geleceğini söyler. Sersem, gözüyle görmediği bir yöneticiye inanmaz ve felsefi gerekçelerle inkâr eder.

Emin arkadaş, serseme evrendeki düzeni ve adaleti kanıtlamak için “On İki Suret” (örnek) sunar:

1. Saltanatın Gereği: Böylesine muhteşem bir düzen, ödül ve ceza olmadan olmaz.
2. Merhamet ve İzzet: Herkese yardım edilir, ama zalimler burada cezalandırılmaz; demek ki başka bir mahkeme var.
3. Hikmet ve Adalet: İşler çok düzenli, ama adalet burada tam uygulanmıyor; sonraya bırakılıyor.
4. Cömertlik: Bolluk var, ama geçici; kalıcı bir yer olmalı.
5. Şefkat: İhtiyaç sahiplerine yardım ediliyor, bu bir yöneticinin varlığını gösterir.
6. Sergiler: Değerli şeyler geçici sergileniyor; asılları başka yerde.
7. Kayıtlar: Her şey izleniyor, bu bir hesap için.
8. Vaatler: Uyarılar ve vaatler, bir sonu işaret ediyor.
9. Haber Verenler: Güvenilir kişiler, başka bir yerin varlığını söylüyor.
10. Değişim: Her şey geçici, başka bir yer için hazırlık var.
11. Mükemmel Düzen: Bu kusursuzluk, bir yaratıcıyı gösterir.
12. Ekipmanlar: Buradaki araçlar, başka bir yer için verilmiş.

Tartışma sonunda, sersem inkâr etse de emin arkadaş hakikati görür ve şükreder. Hikâye, dünyanın bir imtihan yeri olduğunu, ahirette adaletin tecelli edeceğini vurgular.

Said Nursi’nin Sözler adlı eserinin “Onuncu Söz”ünde yer alan bu dini, temsili ve alegorik hikâyede asıl anlatılmak istenen, ahiret inancının akıl ve evrendeki delillerle desteklenerek kesin bir gerçek olduğunun ispatlanmasıdır. Hikâye, dünyayı bir imtihan yeri olarak tasvir eder ve insanlara, davranışlarının bir hesabı olacağını, adaletin tam anlamıyla ahirette tecelli edeceğini anlatır. Şimdi bunu daha detaylı açıklayayım:

Bu Temsili Alegorik Hikâyede Asıl Anlatılmak İstenen Nedir?

1. Dünyanın Geçici Bir İmtihan Alanı Olduğu:
   Hikâyede, Cennet gibi güzel bir ülke (dünya), insanların serbest bırakıldığı ama gözetildiği bir yer olarak betimlenir. Bu, dünyanın bir sınav alanı olduğunu ve insanların burada özgür iradeleriyle hareket ettiğini, ancak her şeyin bir düzen içinde izlendiğini gösterir. Sersem karakterin bencilliği ve emin arkadaşın uyarıları, bu imtihanın iki farklı yolunu temsil eder: inkâr veya itaat.
2. Evrendeki Düzenin Bir Yaratıcıyı ve Ahireti İşaret Ettiği:
   “On İki Suret” (örnek), evrendeki düzenin, bolluğun, şefkatin, adaletin ve değişimin tesadüf olamayacağını kanıtlar. Said Nursi, bu delillerle, aklı olan bir insanın bu dünyayı sahipsiz sanmasının mantıksız olduğunu vurgular. Mesela, bir köyün muhtarsız, bir iğnenin ustasız olamayacağı gibi, bu muhteşem evrenin de bir yaratıcısı (Allah) olmalıdır ve bu yaratıcı, düzeni tamamlamak için bir ahiret tayin etmiştir.
3. Adaletin Tam Tecellisi İçin Ahiretin Gerekliliği:
   Hikâyede, sersem karakterin zulmü cezasız kalır gibi görünse de, emin arkadaş bunun bir mahkeme-i kübrâya (büyük mahkemeye) bırakıldığını söyler. Bu, dünyada tam uygulanmayan adaletin, ahirette ödül (saadet sarayları) ve ceza (zindanlar) ile gerçekleşeceğini ifade eder. Zalimlerin cezadan kaçamayacağı, mazlumların haklarının verileceği bir son garanti edilir.
4. İnsan İradesinin Sorumluluğu:
   Sersem karakterin inkârı ve bencilliği, emin arkadaşın ise farkındalığı ve doğruluğu, insan iradesinin önemini vurgular. Said Nursi, insanların seçimlerinin bir sonucu olacağını, bu sonuçların ahirette ortaya çıkacağını anlatır. Sersem, gözle görmediği bir padişaha inanmazken, emin arkadaş akıl ve delillerle hakikati bulur; bu, imanın akılla desteklenebileceğini gösterir.
5. İman ve Şükrün Zaferi:
   Hikâyenin sonunda, emin arkadaş gerçeği görüp şükrederken, sersem inkârında ısrar eder ve yalnız kalır. Bu, iman edenlerin huzur bulacağını, inkâr edenlerin ise pişmanlıkla yüzleşeceğini sembolize eder. Said Nursi, okuyucuya, evrendeki işaretleri okuyarak imana ulaşmanın ve şükretmenin önemini telkin eder.

Alegorik Unsurların Anlamı:

• Cennet Gibi Ülke (Terminus şehri): Dünya, geçici ama güzel bir imtihan alanı.
• Sersem Karakter (Koray): İnkâr eden, bencillikle hareket eden insan tipi.
• Emin Arkadaş (Ela): Aklı ve vicdanıyla hakikati arayan mümin.
• Padişah (Al-Hakim): Allah, evrenin görünmez ama her şeyi kontrol eden yaratıcısı.
• On İki Suret (Ela'nın Delilleri): Evrendeki düzenin, adaletin ve ahiretin delilleri.
• Mahkeme-i Kübrâ (Sınavın Sonu): Ahiret, hesap günü.

Temel Mesaj:

Said Nursi, bu hikâyeyle, evrendeki her şeyin bir anlamı ve amacı olduğunu, bu düzenin tesadüfle açıklanamayacağını ve ahiretin kaçınılmaz bir gerçek olduğunu anlatır. İnsanlara, “Dünya bir oyun yeri değil, bir sınavdır; seçimlerinizle ya ebedi saadeti kazanırsınız ya da cezaya uğrarsınız,” der. Alegorik anlatım, bu derin mesajı sade ve etkileyici bir şekilde aktarmak için kullanılır.